Zeszyt "Człowiek w koszuli", Emilia Ewa Szumiło

Obudził się o brzasku. Wyglądał jak siedem nieszczęść, a jeszcze gorzej czuł. Nie otwierał oczu, bo świat i bez tego wirował. Przecież nigdy nie był na karuzeli. Pomimo swoich czterdziestu lat, nawet nie próbował. Zupełnie jak większości uciech, którymi raczyli się jego koledzy. Pomału docierało do niego, co się działo. Świat zdawał się trząść, huk był nie do zniesienia. - Czemu ona tak krzyczy? - Pytał sam siebie w myślach.

Nie ściszający się nawet na moment głos zza ściany odbijał się od obrazów. Obudził go nim zdążył odpocząć. Wiedział, że do wieczora nie przestanie. Świadomość tego była przytłaczająca, jakby cały świat chciał zwalić się właśnie na niego. Nie próbował już tego zmieniać. Na niewiele by się to zdało. Wiedział, że i tak nie przestanie. Lubiła to, ten krzyk, ten styl życia. Zdesperowana wiekiem, niespełnieniem, nie zważając na innych, wyrzucała emocje całą sobą. To był jej świat, jej życie. Jej, ale nie jego. Mimo to, był całkowicie bezsilny.

Leżał wycieńczony, obolały, jakby pobito go tej nocy. Przetarł ręką po czole, oparł się o bok łóżka, nim zdążył ponownie zasnąć, wyszła przed dom. Usłyszał kolejny krzyk. Znacznie głośniejszy, nieprzerwany. Znów przypomniało jej się, co zrobił trzydzieści lat temu. Kolejna awantura, krzyk, monolog, łajanie. Wstał.

Założył koszulę w niebieską kratę i powłóczywszy nogami wyszedł przed dom. - Dzień dobry sąsiadko - Żachnął się. Nie odpowiedziała. Rzuciła tylko wściekłym spojrzeniem. Tak pogardliwym, że aż bolało. Świat zdawał się być okrutny i czarny.

Trzasnęła drzwiami.

06.01.2024
© Emilia Ewa Szumiło

Usiadł wygodnie w burgundowym, skórzanym, starym fotelu. Było cicho, spokojnie jak nigdy. Słońce pomału zachodziło, figlarnie zaglądając przez wąskie okna. Podobnie jak stara zielona wierzba. Pomyślał, że to cisza przed sztormem i przymknął oczy. Delektował się jej dźwiękiem. Czystym, nieuchwytnych. Rozmarzył się. Po chwili myślami odleciał daleko. Do odległych bolesnych wspomnień. Przypomniał sobie trudne, niemożliwe do opisania dzieciństwo, młodzieńcze lata. Ludzi w krawatach stojący gromadą. Kolejne tłumy, nieznane twarze. Nie znosił tych wspomnień, a one wciąż go nawiedzały.

Nie chciał do nich wracać, latami próbował wyciszyć, wymazać. Teraz znowu powróciły, nie sprawiając radości. Machnął ręką jakby pragnął odgonić je jak muchy. Włączył telewizor.

W wiadomościach pokazywali okutą bramę. Zdawała się być dziwnie znajoma, aż przeszedł go dreszcz. Jakby ją kiedyś widział. Tylko gdzie? Wzdrygnął się kolejny raz.

Próbował odrzucić przeszłość, wrzucić ją w zapomnienie. Była jedynie traumą. Dbał o to, by nie powracała koszmarach sennych, czy jako wspomnienie. Potrząsnął głową. Wsłuchał się w wiadomości. Nieznajoma kobieta w ciemnej sukience płakała. Przez łzy opowiadała co jej zrobili. Pokazywała ręką. Znowu kamerę skierowali na bramę. - Niewielka wieś, a taka tragedia.- pomyślał. Wzdrygnął się. Przełączył kanał. Śpiewali "O sole mio". Usnął. Kraciasta koszula zwisała z poręczy.

© Emilia Ewa Szumiło
"Człowiek w koszuli."
10.01.2024 r.

Stanął przed drzwiami wyprostowany. Poprawił kołnierzyk, uśmiechnął się szeroko i zadzwonił. Z daleka słychać było szczekanie biegnącego psa.
- Kaśka! Idź otwórz! - Zocha krzyczała najmocniej jak mogła. Zupełnie jak zawsze. - Kaśka niemrawymi ruchami, otworzyła drzwi, wpuszczając gościa. - Głową dała znać, że znowu coś nie gra. Próbował dopytać na migi, lecz zbyła go wzruszając ramionami.

- Co tam Zocha? - Zapytał lekko. - Daj spokój - wkurzona wskazała mu miejsce.
- Z wielkimi emocjami na twarzy, rozgorączkowana, zaczęła powiadać ostatnie wydarzenia, a przynajmniej własną ich interpretację.

- Wyobraź sobie, Bacha tak głośno odkurzała, że nakrzyczałam na nią ile starczyło mi sił, aż przestała sprzątać, a ta niewdzięcznica, moja córka, zamiast stanąć po mojej stronie, miała czelność powiedzieć mi, [...]

Wrócił do domu. Wszędzie była już cisza, światła pogasły. Zaparzył czarną herbatę. Zwyczajną, którą lubił najbardziej. Uwielbiał jej kolor, smak, zapach. Ten niesamowity aromat. Rozkoszował się każdym detalem. Zaparzył ją w granatowym kubku, który przypominał mu błogi stan nocy. Usiadł w miękkim fotelu, który stał tuż koło łóżka. Zanurzył się w jego objęciach, wtulił w jego czułości. Zaczął rozmyślać o wszystkim co usłyszał, o Kaśce, Zośce, Baśce. To było niesamowite. Szaleństwo dosłownie. Pomimo, iż lubił ich na swój sposób, cieszył się jednak, że dzieli ich pół miasta.

Przygasił światło, włączył lekką muzykę, usiadł ponownie i popijając ulubiony napój, jeszcze gorący, rozmyślał o nich, zwłaszcza o Baśce, ofierze wszystkich zdarzeń, o swoim dzieciństwie, dziwactwach ówczesnych dorosłych, a było co wspominać.

Wspomnienia [...]

Odstawił kubek po wypitej herbacie. Poprawił się nieco w fotelu, przymknął oczy. Rozmyślanie o drażach przywiodło na myśl inne wspomnienia. Wspomnienia o czekoladowych cukierkach. Opowiadał je nieraz jako anegdoty.

Czasy były ciężkie. W wielu regionach kraju panowała bieda. W sklepach było pusto. Brakowało nawet chleba. Znajomi przychodząc w odwiedziny, przynosili czekoladowe cukierki. Podobnie jak tego razu pan Adam. Duży, postawny mężczyzna. Odziany w ciemny wełniany płaszcz. Na nogach miał ciężkie wypolerowane buty. Jego uśmiech był tak sympatyczny, że ciepło robiło się nawet na jego wspomnienie.

Cukierki były na wagę, w olbrzymiej, szarej, papierowej torbie. Zawsze była duża. Tak bardzo, że musiał obejmować ją dwoma rękoma. Początkowo bardzo się cieszył z niespodzianki. Był pewien, że to jego ulubione. Dostawał wypieków na [...]

Nad ranem zadzwonił telefon.
- Co tam? - Odezwał sie rozespanym głosem
- Idziemy na mecz! - Brat którko, rzeczowo powitał go z samego rana.
- Mecz? - powtórzył pytając, świadomy, że ma problem z wybudzeniem się z jakże przyjemnego snu. Oczywiście, na mecz. Wiem, że się cieszysz, tylko jeszcze nie wiesz o tym. Bądź u mnie jak zawsze. Po drodze zgarniemy Marka.
- Ok. - Mamrotnął i wsunął się zpowrotem pod kołdrę.

© Emilia Ewa Szumiło
"Człowiek w koszuli" Sportowa pobudka
13.01.2024 r.

Pod wpływem wspomnień, sięgnął ręką do pobliskiej szuflady, pełnej jak w dzieciństwie słodkości. Były tam najsmaczniejsze czekoladki, czekoladowe cukierki.

- Tylko groszków nie ma - uśmiechnął się do siebie na myśl o nich, o wspomnieniu własnej dziecięco buntowniczej postawy. - Nie, groszków tam nigdy nie będzie, chyba, że duże czarne grochy z kakaowym nadzieniem, orzechem. Myśl o przeszłości, dziecięcych rozterkach po raz pierwszy przywiodła na jego usta uśmiech. Zawsze się wzdrygał, otrząsał, a teraz... z błogością i sentymentem myślał o swoich wspomnieniach, o sobie sprzed lat.

Wyciągnął pięć cukierków i zamknął szufladę przytrzaskując rozpięty mankiet koszuli.

Zmuszony był podnieść się jeszcze raz. Ponownie otworzył szufladę i patrząc na jej zawartość szepnął do siebie:

- Były jeszcze landrynki, okrągłe, kolorowe, białe, i pomarańczowe księżyce. - Po tylu latach zatęsknił za księżycami, które kupowali mu rodzice. Tak, prócz czekolady lubił jeszcze księżycowe landrynki i dropsy. Nie tak bardzo jak czekoladę, ale jednak. Pomarańczowe były inne jak wszystkie. Niesamowite. I w tym przypadku zaczął się zgadzać, że z braku innych słodyczy, mogły być one. Ich nigdy mu nie brakowało, jak chleba.

© Emilia Ewa Szumiło
"Człowiek w koszuli" - Słodkie wspomnienia (3d)
13.01.2024 r.