Zeszyt A jak Ambicja, DariaGP

Spłonęło w ogniu moje marzenie,
Zginęła w nim moja tęsknota,
Zrodziła się kiedyś wielkim pragnieniem,
Dziś zapragnęła ofiar.
Ten ogień pali i niszczy,
Wokoło nic nie zostanie,
Już nawet zwęglonych zgliszczy
Nie ujrzysz, kiedy tu staniesz.
I woda tu nie pomoże,
Nie zwalczy nic tego żywiołu.
Zostanie po nim, być może,
Niewielka garstka popiołu.
Był czas na powroty,
Na jakieś tam wyjaśnienia.
Teraz już nie ma odwrotu,
Spłonęło wszystko… nic nie ma.

/Joanna/

Nie pamiętam już ciszy brzmienia,
ani jak spokój duszy wygląda,
w głowie mej poszarpane wspomnienia,
strach mi tylko w oczy zagląda.

Nie widzę własnego odbicia w lustrze,
czuję się obcy wśród mych znajomych
i boję się bardzo na myśl o jutrze,
o swych szansach na szczęście znikomych.

Nie mogę odnaleźć właściwej drogi
do osiągnięcia celów, które sobie obrałem,
od ciągłych upadków poobijane me nogi,
lecz nie pogodzę się, że znowu przegrałem.

Nie pozwolę umrzeć mojej miłości,
spróbuję oszukać złe przeznaczenie
i chociaż tak pełno mam wątpliwości,
pokonam przeszkody i spełnię marzenie.

[...] to jest cała tajemnica szczęścia i cnoty. Lubić to, co się musi robić. Wszelkie warunkowanie zmierza do jednej rzeczy: do sprawienia, by ludzie polubili swe nieuniknione przeznaczenie społeczne.

Zawsze trzeba podejmować ryzyko. Tylko wtedy uda nam się pojąć, jak wielkim cudem jest życie [...].