Zeszyt : ), loudsilence

Jesteśmy dwiema planetami we wszechświecie wspólnych marzeń. W jednym układzie tych samych częstotliwości uczuć i pragnień, mkniemy ku sobie na spotkanie naszego szczęścia.

Chciałabym, umierając, zobaczyć przed oczami takie migawki z życia, że nawet Śmierć zapragnęłaby oddychać.

-Chodź pomogę Ci. Podaj rękę.
-Ale...
-No dalej, zaufaj mi.
-Ale jak coś pójdzie nie tak , Ty też...
-To spadniemy razem...

Uważaj, aby nie stanąć na linii startu tego egzystencjalnego wyścigu szczurów, ludzi pragnących szczęścia tak bardzo, iż nie widzą ile ludzkich serc podeptali w jego poszukiwaniu.

Łatwo jest założyć, że będzie następny dzień. O wiele trudniej przyjmujemy do wiadomości, że go w ogóle nie będzie, mimo że drugie wyjście jest o wiele bardziej prawdopodobne.

Śmierć jest minimum. Minimum wszystkiego. Podczas tych godzin, gdy jesteś tak blisko drugiej osoby, z dwojga niemal stajecie się jednym... Minimum... Miłość jest śmiercią: śmiercią odrębności, śmiercią dystansu, śmiercią czasu. W trzymaniu się z dziewczyną za ręce najpiękniejsze jest to, że po chwili zapominasz, która ręka jest Twoja. Zapominasz, że są dwie, nie jedna.

Gdy doświadczasz przemocy, koncentrujesz się na ucieczce. Kiedy zaczynasz przekraczać krawędź, a życie oddala się od ciebie w nieunikniony sposób, jak łódź odpływająca od brzegu, mocno trzymasz się śmierci, niczym liny, która cię pociągnie, i odfruwasz, mając tylko nadzieję na wylądowanie z dala od miejsca, w którym się wcześniej znajdowałaś.