Zeszyt ., Yvonne91

Zapomnieć. Takie proste słowo. Gdyby część jej mózgu potrafiła od tak, po prostu wymazać informację bez śladu. Tak jak zapomniała o drobiazgach: wysłaniu życzeń, oddaniu książki do biblioteki, kupieniu pasty do zębów podczas zakupów w supermarkecie. Z wielkimi wydarzeniami nie jest już jednak tak łatwo. Wyryły się w pamięci na zawsze. Żyją w tkankach mózgu, pod skórą, we krwi. Zwinięte w kłębek, drzemią w nieświadomości, do czasu, aż coś je zbudzi. Ni stąd ni zowąd wspomnienia ożywają, wypełniając głowę obrazami przeszłości.

Za szybko uwierzyła w szczęście.Kolejny raz rozczarowała ją osoba którą naprawdę kochała...

istnieje świat bez problemów?

Ufała ludziom, akceptowała siebie, kochała życie.
On przyszedł wieczorem, zabrał to wszystko w nocy
i wyszedł o świcie…

A najgorsze było to, że nie mogła go pożegnać tak jak by chciała, ponieważ nie była jego żoną. Ona tylko go kochała.

Przecież wiedziała, że
nie będzie z Nim zasypiać,
że nigdy nie powie jej
tego co bardzo chciała usłyszeć.
Nie będzie mogła się Nim pochwalić.
Nigdzie nie pójdzie
z Nim za rękę, ani też nie
przetańczy z Nim całej nocy.
Kraść spojrzenia Jego
mogła tylko ukradkiem.
A uśmiechem witać
Go gdy nikt nie patrzy.
Dobrze wiedziała, że nie obudzi się
się nigdy w Jego ramionach
A pomimo to
kochała Go.

Chciała żeby cierpiał, żeby go bolało. Ale za żadne skarby świata nie była w stanie go zranić. Tak bardzo go kochała..

-Skoro go tak bardzo kochała, kocha nadal, to dlaczego odeszła?
-dlatego, że jego obojętność ja zabijała.

Oddała się w jego ręce bez sprzeciwu. Robił z nią co chciał, ona zaś nie czuła się szczęśliwą. Pozwalała na te czyny tylko ze względu na niego, kochała go tak bardzo... oddałaby dla niego życie...
Do pewnych decyzji trzeba dorosnąć. Nie warto żałować pięknych chwil stawiając na nich łatkę przekleństwa.

Ona...niespokojna dusza,goniąca za czymś ulotnym.Próbująca dogonić marzenia potykając się o rzeczywistość.Na śniadanie najadła się chleba,grubo posmarowanego optymizmem....to jej sekretne życie
Na co dzień nieposkromiona,niezależna mająca swoje zdanie.
A naprawdę zagubiona i przestraszona

I kiedy życie szarością zajdzie, wezmę spakuję walizkę i wyruszę w podróż w poszukiwaniu kolorów tęczy.

Właściwie, to dobre słowo. Taka przykrywka do wszystkiego, czego nie chcemy powiedzieć. Właściwie dobrze, to znaczy, nie, nie dobrze, ale prawie źle, ale po co ci o tym mówić. Właściwie zdrowa, to znaczy chora, może była chora, może jeszcze nie doszła do siebie, więc właściwie zdrowa, ale nie twoja sprawa. Właściwie myślałam, żeby do ciebie zadzwonić, to znaczy, nie, nie chciałam dzwonić, ale nie wiem, co powiedzieć, więc słowo właściwie i tak da ci do zrozumienia, że nie dzwoń ty również. Właściwie mam czas - i tylko głos się zawiesza na tym słowie właściwie. Jakby to słowo miał swój specjalny akcent, niepolski, lekko przeciągły, śpiewny, następujący po sylabie wła... oddzielony pauzą od reszty.

Właściwie - to znaczy prawie kłamstwo.
Właściwie nic mi nie jest. To znaczy jest mi wszystko.