Twórczość, zapach_bzu

Zanim świt przeminie
Jak oddech wiatru
Jeszcze swym skrzydłem
Twe ciało okryję

A szeptem aniołów
Wplecionym w twe włosy
Zaklęcie na skórze
Bladej wyryję

I zniknę!

Nim senne powieki
Jak sine zasłony
Zdążysz uchylić

A kiedy znów noc
Twe progi oprószy
Jej chmurne oblicze
Cień świecy tej nada

Wrócę!

Ja - twój Anioł Nocy

Wrócę!
Snów mapy
Złotem oplatać

Porzuciłam universum
By światłość nieść tym
Którzy w mroku kroczą
A serca ich gorycz spowija

Zostawiłam swych braci
I siostry opuściłam świetliste
Lecz tylko na tych parę
Lat ziemskich - jestem tutaj

A gdy przyjdzie dzień
Wrócę do gwiazd
Trąby anielskie
Chórem zaryczą

W szatni me skrzydła
Wiszą

siedem dni obłędu
od kiedy z walizką poszedłeś
w świat beze mnie
półmrok panuje
i nie tylko w holu
a rozpacz się wdziera
w szczeliny okna
...wieczny przeciąg...
przyjdź wróć wtargnij
z powrotem
zdmuchnij kurz z serca
korytarz chce słyszeć twe kroki
a ja /kochanie wróciłem/

siódma kawa stygnie...

Palcami rysuję mapę swych myśli
Muskając twą skórę niczym blade płótno

Dotykając twej duszy swą niematerią
Nakreślam kształt przenosząc go w pamięć

I wiem
że już bliżej ciebie nie da się być

Choć jesteśmy oddzielni to myślą złączeni
Pulsujesz energią na mojej frekwencji

Kochanie ty wiesz my nigdy nie umrzemy
Bo wymiar tej miłości ciał nie potrzebuje

A tam gdzie mieszkają dusze
Ciało już nic nie znaczy

Dedykuję: tobie, z którym fruwam w kosmosie

miałam kiedyś marzenie,
wiesz?
nie jedno, nie dwa
lecz kilka...
chciałam płynąć wśród chmur,
chciałam być lekka,
jak skrzydła motylka...

uruchomić wielki balon,
i patrzeć chciałam
z góry... na wszystko,
zatopić się w przestworzach,
ptaków skrzydeł dotykać,
niebieskie podziwiać bezdroża.

i muskana dłonią wiatru
chciałam tak się snuć donikąd,
gwiezdny pył we włosy łapać
i krzyczeć, i wołać
do gór, do nieba, do słońca-
skąd? dokąd?
...znikąd??

upojona szczęściem
chciałam być, wiesz?
zachłyśnięta widokiem...
portrety aniołów
w głowie malować
i czuć, że umiem, że mogę
objąć to wszystko swym wzrokiem.

i na koniec powiem ci,
co chciałam jeszcze...
chciałam czuć - niczym ptak,
jak smakuje prawdziwe powietrze...

Nie ma już tego domu
Do którego pod płaszczem zmierzchu
Zmęczony wracałem

I nie ma tych dłoni
Co moje zziębnięte
Swym ciepłem koiły

Nie ma roztańczonego blasku ognia w kominku
I żaru w sercu twym
Też już nie ma

I tylko wciąż te znajome
Smutne krople
Po szybie spływają

Nie jestem wołaniem o pomoc
Ani przeproszeniem za złą chwilę
Nie jestem księżycem w nowiu
Po prostu jestem
I tyle

Nie sięgam wyżej niż trzeba
I nie wychodzę nigdy przed szereg
Ze mną nie będzie ci bliżej nieba
Po prostu jestem
Na chwilę

Nie będę nigdy podaniem ręki
W chwili twej złej niedoli
Jestem jak kiedyś dla mnie inni
Po prostu byli
To boli

Tak bardzo nieraz chce się do człowieka,
by w jego oczach poszukać
miłości.
A życie pędzi jak wartka rzeka
i tylko kiedyś było nam
prościej.

Kim jesteś? Zapyta cię więc świat.
To ja i to nie ja
- odpowiesz.
Bo czasem człowiek chce być sam,
a czasem tylko
w połowie.

Wypowiedz w myślach
moje imię
zaklęte w litery
I wejdź na szczyt
swoich pragnień
Uśmiechnij się
do mnie jeszcze
Bo gdzieś tam
za linią zmrużenia oczu
czekać będę
aż coś się życiu przyśni
w tę jedną noc
bezsenną
A potem znów
cicho odpłynę
bezszelestem skrzydeł
podciętych

Świat nauczył mnie
umierać

Po kamiennej zadrodze
Wiatr sunie bezszmernie
W jakimś lęku i we trwodze
Na dom twój patrzę tęsknie

Brak odwagi by wejść dalej
Za płotem więc stoję jak głaz
Wokół tak cicho jest i ciszej
A ja spoglądam kolejny raz

Wieczór chyli się ku końcu
Chłód spowija lica moje
Jutro mówić będą słońcu
Że widziały tamtych dwoje

Tamtych dwoje smutnych ludzi
Co ich świt rozłączył blady
Ja nie wrócę on nie wróci
Do bram sadów łąk w arkady

Bo się gdzieś pomylił Bóg
I rozdzielił nie tych dwoje
Do dziś proszą go o cud
Polne maki głóg powoje

I te ścieżki z kostki słane
Gdzie wędrować im przystało
I te wierzby łzą spłakane
Nie tak Boże toż być miało

Jak się w niebie znajdą dusze
Czy za ręce wezmą znowu
Ile z tamtych dawnych wzruszeń
Zabiorą z sobą do grobu

wieczory się lenią
nie chcą przeminąć
piszę list
noc się zaczyna
wieczna noc
to już czas
napiszę ostatnią
linijkę
i po cichu
do Boga
pójdę spać