Twórczość, ~zakręcona11

Nieważne jak daleko popatrzę
Ty zawsze spadasz jak gwiazda z nieba
Na łeb na szyję
Nie moją niestety
A ja kocham te usta niemoje
Tak delikatnie grające na strunach wnętrza

Jesteś a ja bojąc się uśmiechu
Udaję pogardę
Bojąc się szyderstwa bliskości
Wyśmiania
Wstydu co się zagnieżdża,
Upokorzenia
Tarzam się w samotności przy tobie
Udając niedostępną
W dzikość siebie samej się zapuszczam,
Uciekam do głębi do której nikt nie ma dostępu, zamykam się na klucz i wyrzucam go do wody
A ty nie umiesz pływać tak głęboko
Chcę cię nauczyć pływać we mnie lecz grzęzną palce w serca mięśnie zaplątane
w głowie mi skwierczy ogień myśli o tobie
w oczach cię mam, gdy patrzę ukradkiem
odbity jesteś we mnie
lecz ja gdzieś za mgłą w tobie
nie widzisz mnie
nie wiesz jeszcze nic
a może się domyślasz.
Zabieram się stąd do eteru
Chcesz to mogę zabrać cię ze sobą.
Pewnie nie chcesz
To smutne
Lecz wiesz
Urywane nigdy nie zaczęte dialogi tak mają.
Twoje ręce i ja w nich
Jak motyl szczerozłoty liść
Wiatr umyka falom wyobraźni
Wiatrem ty a ja falą.
Cała falą.
Aż do końca tańczymy.
W tym tańcu tak błogo
Tak cię kocham.

w ustach zgaszone pragnienia
ciszą osnuta.
Ja romantyczka
Uciekam się
Drogą nie do ciebie
Krążącą pomiędzy mną a tobą
Zawsze z daleka
Nigdy bezpośrednio-
wzrokiem

na wargach nieugaszony
popiół z ognia pozostałości
a pod piersiami smutek i melancholia.
cały ty
bez ciebie nic.
wszędzie cię mam i nigdzie.

już nie chcę żyć w tym świecie
w żałosnym geście rozpaczy
niezrozumiały krzyk dla innych bełkot nieważny
bo ktoś balastem nikim więcej, umrzeć lepiej, niż udawać życie
drobne gesty nawet śmierć poległą przypominają

nikt z tobą nie jest
a ty po innej stronie brzegu sama
podniesiesz się z piasku zimnego?

zapytaj mnie o to gdy będę w przestworzać gonić niedoścignioną dotąd tęczę

na razie w nic nie uwierzę.

pomocy wzywam
nie słyszy żaden ochłap dawnych ludzi
brak uczuć , bo co tam ktoś umiera właśnie i cierpi bez końca,
w barakach odrzucenia i niewoli myśli natłok

słońce zgasło
razem z nadziei płomikiem.

nie chcę żyć w tym podłości pełnym padole.
w żałosnym geście rozpaczy podnoszę z bólu chorągwie straconej na stosie kłamstw i fałszu
godności flagę wzwyż
wznieś się ponad niebo
w blasku czerwieni krwi!

szyfrem do mnie się zwraca ten świat
potajemnie
pozornie nieskładnie
na granicy
nerwicy serc

muszę podążać tymi przebłyskami geniuszu
marniejącymi gdzieniegdzie w szarości nieba
ku alter ego
ku wzniosłości.

lecz o co chodzi
gdzie nić łącząca ideały
więzi w niewoli

granicy nie ma
idę dalej
by zatrzeć ślady łez

sztuczności
poniewieradła widzę
tak jak umiem
postrzegam ten skrawek marny

i myśl
że jesteśmy
cokolwiek my znaczy
ofiarami
składanymi w uldze
na drodze do własnego półpiekielnego przedsionka
sobie samym.

za mądrzy na dziś
za głupi na jutro
myśląc o wczorajszym zadumaniu
w sensie alternatywnym ideowo
podążąjąc za kłamstwem
sami sobie szkodzimy
przeciwstawiamy

walczymy o wolność w niewoli
o niewolę w anarchii
zabijamy się powoli

zaniechajmy oligarchii
we wspólnej sprawie
o niepodległość ducha.

Zabieram ci dziś dzień wiosenny
Jeden z tych co cieszy i drży naprzemiennie

Odbieram ci go za uśmiech

I zabieram też zeszyt twój z podróżami
Kolorami wypełnionymi radością

Zostawię list krótki
Tak będzie
Najprościej

Odważę się malować słowami
Mocniej dziś
Niż zazwyczaj

Pochylę się nad własnym cieniem
Tak mi bliskim i obcym zarazem

Zatrzymam się jeszcze nad rzeką nieznaną mi dotąd
Z tylu licznych kamieni

Wybiorę jeden
Ten ciężki bo piękny

Bo w torbie na marzenia
Wszystko się zmienia.

I będę go dźwigać aż przemieni się w klejnot
Błyszczący szlachetny

To jutro
Dziś-niestety
Jeszcze pora czekać .

no tak
w herbaciarni
marzenie ulatnia się
parami

wypędzę ci z głowy
te wonie rozmaite
przesłyszenia serdeczne

zamienię w agonię wieczną

znudzi ci się to czekanie
w poczekalni strat.

Taniec szaleńca
maska którą noszę na co dzień
gdy tańczę wolnym powolnym
umieraniem
maska jak ją ściągam co wieczór
to ukazuje mi się prawdziwa twarz

ta twarz co ze mnie drwi
brudna pokaleczona
strupami ohydnymi pokryta
bliznami cięciami
stara miłość pokrzywdzona przez los
przez nieubłagany los wyryta
nożem błękitu co żalu spowija każdą chwilę
kiedyś przerwana
w strzępach
gnijąca
ona ta twarz ze mnie drwi i kpi
nieustająco
ukazuje mi postać świata okrutnie
bez nuty żalu
choć dziwnie smutnie
obco
nie poznaje siebie w niej

siebie dawnej
smutno
wypaliłam się
i ta iskra w oku spopielała od wytartych pamiętników nocy
łez wylanych nie wiadomo po co

ta twarz
to ona jedynie
ukazuje mi obraz
duszy masakrowanej przez ulotne złudzenia
radości [...]

jak mam ukryć przed sobą że tęsknię
usycham i czasem cicho westchnę
od niechcenia pragnienia przy robieniu herbaty
i to że chcę być żywym umarłym

nie chcę już czuć
ale przestać też nie chcę
bo dusza moja od bólu się starła i podarła
i mieszam w sobie cierpienie
jak cukier w tej herbacie
nie chcę tego słodkiego posmaku utracić
i w gorzkim o sobie mniemaniu zatracić

jak mam cię kochać
gdy nienawidzę myśli o tobie
gdy w snach cię widzę
przeklinam sen

zaklinam na piekło
na wieczność
ta miłość żar
me serce z gniewem się
w jednej linii zbiegło
i czas- synonim Boga
antonim trwałości

że wszystko ulotne
a los przewrotny

kocham cię mimo to
wszystko
chciałabym jeszcze tę bliskość ..
i trwać w niepamięci,
ogień rozniecić.

zawołać
i twe imię nieskalane
zachować

jak liść jesienny pominięty
stary list w kłębek zwinięty
tak ja potykam się o kamienie
ocieram się o pragnienie
zamieram w tęsknocie bo tak chcę
i nie chcę ale to nieważne
niezależne
za poważne na żarty
ciągle on
wszystkiego warty..

dobrze że jest
nawet gdy fizycznie nic nie ma.

`w tej jednej chwili
kiedy wszystko się zaczyna
kiedy ogień w oczach można dostrzec
kiedy się nawzajem nikt nie obwinia
ta cienka linia
ludzkiego zwątpienia
nieprzekroczona granica,
jeszcze nie musisz uciekać, co tchu biec
w tej jednej chwili
gdy nikt jeszcze kłótni nie wszczyna
kiedy spokój serca masz w sobie
z nadzieją w głosie
ktoś głośno myśli o tobie
ta jedna chwila gdy to się kończy
i nie wiadomo czyja w tym wina
stracone pragnienia
dążenia bez celu
to już jest koniec
dla wielu.

Lecz znajdzie się taki
co się z tego pozbiera
ukradkiem..
wstanie otrzepie pył gróźb i słów
odwiedzi wrogów groby
posypie popiołem ,
wręczy komuś kwiaty wiosenne
wolnostojące budynki sensu zbuduje
nada przelotnym wrażeniom fabułę
życie stanie się odmienne od całości
odrębne
a i śmierć zyska na wartości względnie.

tylko część umiera ,
choć całe wieki serc zabiera
cierpienie, trwoga
to nie wybiera.

pomacham falom i
pójdę dalej..ku niebom.`

··by nie zapomniec

już nie wyolbrzymiam bólu jak przystało
na romantyczke niepoprawną ,
jedynie uronię łzy nic dla nikogo nie warte
i serce na stole położę od obojętności podarte
i życie we mnie zachodzi ciężkostrawnie
i uchodzi każda kropla krwi ulatnia się
w nieziemski pył,
śmierć to za mało,
aby przeżyć..
nic