Twórczość, zaczytana20

Czasami z tęsknoty ma się ochotę robić brzydkie rzeczy i nawet to nie jest najgorsze. Najgorszy jest moment, gdy pierwsza gorączka minie i człowiek orientuje się, że przyłożył zgniliznę do otwartej rany, i teraz z tej jednej rany zrobiła się cała kończyna do amputacji.

Cierniste łodygi w klatce zamykają serce, taka cena, gdy kwiat miłości wzrasta, a jeśli uschnie, próbując je uwolnić pokaleczymy sobie dłonie.

Zrobiło się tak dziwnie, że brakuje słów, aby opisać uczucie przepełnionej pustki. Trochę jakbym żyła na śmieciowej diecie, niby pełna, ale niczego wartościowego. Najwyraźniej potrzebuję pomocy dietetyka, znaczy się psychologa.

Kapu, kap -
deszcz czy łza?
Niech mi ktoś odpowie.
Szarość wokół, głuchy świat
wypatruje już po sobie.
Gałąź trzeszczy, świszczy wiatr,
dłoń zaciska się na dłoni.
Nadchodzi szczęście w nieszczęciu,
sąd serca, coś nalega,
aby porozmawiać na stronie.

Poranek wita mnie
mroźnym pocałunkiem,
spogląda z chłodem,
nic nie mówi
i wnet uwiesza się
całym swym ciężarem na piersi,
a ja nieśmiało rzucam -
dzień dobry!

W zauroczeniach żyje jakiś sentyment
do czasu starcia się ze sobą domniemań oraz rzeczywistości, a jednak jest to taki słońca promyczek, naiwna zapowiedź wiosny.

W nadmiarze zarówno mrok jak i światłość czynią nas ślepcami. Rozkładamy ręce, co krok się o coś potykamy, ponieważ nie ma jednej, właściwej drogi bez przeszkód, ani roku bez chociażby dnia pogody pod psem. Są sny ulotne jak obłoki na niebie, demaskujące nasze strachy,
pragnienia oraz wątpliwości. Pocałunek nocy przynosi ulgę, ale poranek
rozpoczyna się zalaniem przez morze kolejnych pytań.