Twórczość, Zaczarowana

Jeśli choć jedna osoba na ziemi po naszej śmierci będzie o nas pamiętać tzn że jeszcze nie umarliśmy bo żyjemy w myślach tej osoby.

Zawsze byłam inna w sobie zagubiona
szukałam szczęścia w życiu i to moja droga
kierowana przez ludzi do psychologa
bo cierpienia nikt zrozumieć nie zdołał.
W myślach wyklinana, zupełnie sama
dziecko nadziei z kłamamstwem na twarzy
tego kłamstwa nikt zdjąć się nie odważył.
Byłam jak samotna wyspa
podobna do nie jednego wysypiska
wspomnieniami otoczona i słowami: "nie tędy droga".
Choć nie jeden cios wymierzał los
podnosiłam się jak wiatr z nad tych Tatr.
Miejsca swego znaleźć nie umiałam
pędzona tym wiatrem ciągle sama.

Aż któregoś dnia roświetlił się świat
od kropli łez światło odbiło się
dając coś na podobieństwo tęczy krąg.
Nie rozumiałam wtedy jak wiele zdarzy się
i że każda noc w dzień zmieni się
że każdy oddach uwolni mnie
że cierpienie da uwolnić się.
Nie wierzyłam że szczęście kiedyś ukaże się
lecz teraz wiem że to nie był sen
i został ze mną ten co zmienia noce w dnie
i nie pozwala trawać w rozpaczy ani raz.
On pokazał jak piękny może być ten świat.

Ocean ognia widzisz,
twój wzrok zawodzi cię
i nie wiesz co jest prawdą
obcy każdy cień.
Czy warto mieć nadzieję,
podnosić wzrok do gwiazd?
I widzieć tam iskierkę
co prowadzi cię na start?
Ten start to właśnie życie,
a meta-piękny raj.
Gwiazd niebo to jest wiara,
bo każdy w głębi gdzieś ją ma.

Pokonaj dzisiaj siebie
i pokaż że cię stać
odnajdziesz wtedy drogę
i własny znajdziesz świat.
Nie słuchaj ludzi cieni
przekroczyć trzeba mur
bo ciebie nikt nie złamie
nie wstanie przeciw chór.

Ile bólu może znieść a zarazem ukryć człowiek...ile rzeczy nigdy nie wyjdzie na światło dzienne, które nas zraniły.....