Twórczość, zaczarowana.

I mam ochotę wyć
Jak ten wilk zauważający księżyc
Rozdrapywać blizny na ciele
Wpychać w nie kryształy soli
Upadać przed każdą metą
Zostać przyłapaną na agonii szaleństwa
Poczuć smak jego łez smutku
Zranić tak, by oddech stracił
Machać, gdy wyciąga rękę
Deptać, kiedy wstaje
Podkładać nogi, gdy wyczuwa trop
Chować się, kiedy zaczyna szukać
Kochać z innymi, gdy płyną mu łzy
Podać kroplówkę z arszenikiem
Wciąć w ramiona, by wyryć na kręgosłupie krzyż
Obdarzyć szlakiem obojętności
Pocałować i odejść.

Tyle mam dla Ciebie miłości
Na tyle pozwoliłeś mi kochać.

Ten uśmiech- ten dla Ciebie
Nauczyłam się go.
Nie wyszło. Mówili; "nie ćwicz"...
A ja wciąż chodzę przed lustro
Z wygiętymi wargami,
Z ukosa spoglądają i prychają wzgardliwie.
Nie oduczę się.
Powiesz tylko słowo?
On nie chce zejść,
Coś go ściska w środku.
Mama powiedziała, że nadzieja.

Znalazłam wyłącznik.
Dodała jeszcze; "córeczko, ona umiera ostatnia"

Poczułeś moje ciepło? Całe dla Ciebie.
Bez rękawiczek, czapki, kozaków- naga.
Wiatr wieje,
Chyba już wszystko Twoje...
A ja idę wciąż za Tobą. Za zamiecią.
Chcę Cię przytrzymać... Ale...
Uciekłeś?

Zimno wszędzie, cicho wszędzie.
Uśmiech? Tu nie przejdzie..
Ksiądz na lewo pali świece.
Jego żona łzy wciąż plecie.
Krzyk donośny; dziecka chyba
Dziś o piątej u nich stypa.
Córka twarda, nieugięta
Zaciska oczy, ale łza zbyt natrętna
Odpycha brata, chusteczkę rzuca
Od niedoboru powietrza pękają płuca.
Samotność spoziera z serc otchłani,
Ich wspólny żywot okazuje się na nic.
Nie ma rodziny. Bo taty nie ma.
Jego odejście zbyt wiele zmienia...

Teraz wędrują na cmętarz stary
Serce i oczy ból okrutny pali.
Do grobu chowają, choć protestują
Za złe słowa w duszy pokutują.
Syn wrzeszczy "otwórzcie trumną, oddychać nie może!"
Każdy chce pomóc, choć nic nie pomoże...
Pada na ziemię, prosi o chwilę
Dyszy głośno, jakby przebiegł milę.
W tym czasie, dla niego Boga już nie ma
Bo jego ojca właśnie wchłania ziemia..
Okrutna nicość, zaciska pięści
"Na Tobie Boże, kiedyś się to zemści!"
Odciągają go siłą, do piersi ściskają
A w niebie dla ojca miejsce wygrzewają.

Tydzień mija, miesiąc kolejny.
Dla nich ten rozdział nigdy niezamknięty.

Była silna, nierozerwalna
uparta jak nikt
pewna niczym świt.
Mocna, nieustępliwa
czasem gderliwa,
ale zawsze wiedziała kim jest.
Tym razem, nie poszedł jej test.
Jak to możliwe, czym spowodowane,
które z uczuć zostało przelane?
Na jej niekorzyść przyszło uczucie
teraz przeczucie, że to nie ona,
dusza zraniona.
Kto to zrobił, kto mógł chcieć ją zabić?
Do groty swej zwabić...

ODEJDŹ, kimkolwiek jesteś...