Twórczość, wymarzona

"dąż do poznania siebie. dzięki temu będziesz szczęśliwy."
to takie proste. szkoda, że tak wiele osób tego nie potrafi.

grały kiedyś anioły w koszykówkę w niebie
te dobre przeciwko tym upadłym
toczyła się rywalizacja
o puchar, ale też o poczucie wyższości
lecz pewien anioł z dotychczas wygrywającej, białych aniołów
drużyny
twierdził, że nie każdy upadły anioł musi być tak naprawdę zły
dlatego podszedł do płaczącego jednego z nich
zapytał "przyjacielu, bracie co się stało"
odpowiedział
"podcięła mi skrzydła
ludzka głupota i wrogość
ja tylko chciałem pomoc światu
i zszedłem na ziemię
dobrzy ludzie zaakceptowali mnie, wyciągnęli pomocną dłoń
ale ci źli
to oni podcięli moje skrzydła
kiedyś piękne i silne
nie mogłem latać
Bóg sprowadził po mnie kogoś
ale od tej pory
nie potrafię latać
i dlatego skazany jestem na bycie w tej drużynie
i uczestnictwo w tej chorej rywalizacji
i współudział w przekonaniach, że każdy upadły anioł jest zły
ale ja tak nie potrafię"
"przyjacielu bracie
czemu próbowałeś w pojedynkę
proszę, podaj mi rękę
razem stwórzmy zespół
razem zwerbujmy drużynę
razem naprawmy świat"

obserwuję świat
czasem czuję się w nim
po prostu jak dziecko
które dostrzega więcej niż inni
jednakże mam duszę dojrzałą
i wiem co się w świecie dzieje
za wszelką cenę próbuję się wymknąć
sztywnym standardom
stereotypom codzienności

no cóż, moi przyjaciele nie zrozumieli

przepraszam, ale nie wiesz moja droga
co to za ból
gdy ktoś rzuca Twoją filozofią o podłogę
gdy sprawia że Twoje przekonania Twój optymizm obracają się
w pył

tu chodzi o coś ważniejszego
a nie powierzchowność

chciałam zrozumieć świat
ale czasem wydaje mnie się
że dla świata chyba trudniejsze jest zrozumieć mnie
myślami powracam do wspomnień
do tamtych marzeń
chciałabym
przypomnieć sobie choć na chwilę siebie za tamtych lat

to było tak nie dawno
wciąż pamiętam
tamtą obawę
ale przełamałam się
podjęłam słuszną
decyzję
odważyłam się

chciałam
pozbyć się dręczących mnie myśli
i nabrać nowego optymizmu
tymczasem
musiałam obserwować smutek innych
czasem tak banalny
i pocieszać

nie pokochał
śmiałego, myślącego oblicza
pięknych, oddychających poezją, prawdą i filozofią oczu
skrytych za banalnymi oprawkami okularów
filozofii i twórczych myśli
ukrytych marzeń
odkrywczej duszy

każdy kochał tylko wygląd
może dlatego nikt nie otrzymał tak naprawdę
wzajemności

próbuję udawać że Cię tu nie ma
ale i tak ciągle odwracam wzrok w Twoją stronę
próbuję udawać że tak naprawdę Cię nie znam
choć i tak ciągle powtarzam Twoje imię
próbuję udawać ze o Tobie nie myślę

nie ja nic nie czuję
po prostu lubię się na Ciebie patrzeć

spotkałam kiedyś na ulicy
białego anioła
w sukni z białych okruchów dobroci
poszłam za nim dalej
aby porozmawiać
on powiedział mi jak żyć
kim być
co tworzyć
odpowiedział na moje pytania
nikt poza mną go wtedy nie mógł zauważyć

miałeś być moim rycerzem
na białym, lśniącym koniu
zawsze przy mnie
miałeś podawać mi swoją dłoń gdybym upadła
i sprawiać, aby nigdy wspomnienia nie męczyły mnie
ale chyba odjechałeś na swoim koniu
z kimś innym
zostawiając mnie
rzuciłam niewidzialną koroną
o podłogę
i poszłam naprzód
uśmiechnęłam się sztucznie
dlaczego nigdy nie miałam
pozwolenia na to by mnie na kimś
zależało

chociaż często widzę, że mnie obserwujesz

siedziała kiedyś na ławce przy Kościele pewna dziewczyna
która pewną mentalną samobójczynię znała
otrzymała raz wiadomość
" to koniec, chyba się zabiję"
poczęła interweniować
wygrała
dowiedziała się, że kogoś tylko ona przy życiu utrzymywała
jednakże
musiała i jej i swój ciężar długo dźwigać
nie wiedziała czy ta druga sobie coś przypadkiem nie zrobiła
po jakimś czasie mogła śmiało spojrzeć jej w oczy i wiedzieć
że nic się złego się nie stanie
wygrała
i wciąż się cieszy, że kogoś uratowała