Twórczość, Wojtyna

Gdybyś tylko wiedziała
ile zdrowia mnie kosztujesz
ile nerwów na ciebie wydałem...
i nie dostałem reszty...

Czarno - białe wycie o przetrwanie
kruczo - mewia bitwa o kęs chleba
białe myśli
czarne słowa
a tęcza hipokryzji pośrodku

Idąc przed siebie w żałobnym orszaku
nie wiedząc co było złudzeniem
nie czując już smutnych łez smaku
wspomnienie zostanie wspomnieniem

Nie ukrywajmy skrywanych chwil
to one same nas kiedyś rozliczą
na trumnie związany żałobny kir
słowa smutku przepełnione ciszą

Chciałem mieć jedyny portret
Ciebie przed świtem
Gdy jesteś samą wonią
Pięknem które omamia

Pulsujący rytm uczuć
Przelewanych z ust do ust
W papierowym uścisku miłości
Jedynie z Tobą zaczynać i kończyć

Dzień który się przybliża
Który chce nam uciec przez palce
Nie zgubmy się nigdy
Przed zmrokiem uczuć naszych

Niepisanych listów nie czytajmy
W nawale naszych wspomnień
Zapisanych przed wiekami
Być przy Tobie blisko

Jak najdalej być z Tobą…

Chciałem być sobą
lecz mnie tego oduczyli

Chciałem być kimś innym
lecz mi nie pozwolili

Chciałem jedynie chcieć
lecz i to nie było mi dane

Bo chcieli zabrać wszystko
co było przeze mnie kochane

I tak żyję z dnia na dzień
to wszystko dławiąc w sobie

Kiedyś nad mym grobem powiesz:
„Smutny był z niego człowiek”...

Kiedyś, gdy człowiek nie miał nic, czuł się jakby miał wszystko... teraz gdy ma "dostęp" do wszystkiego narzeka że nie ma nic...

Gdy ból duszy Twe serce rozdziera
Gdy słyszysz swego serca bicie
Docenisz dłoń przyjaciela
Jak słońce wschodzące o świcie

Lecz gdy obudzisz się w swym strachu
I szal żałości odziejesz
Ukrywając się w myślach strychu
Wątpliwość i smutek zasiejesz

I na zawsze zostaniesz sam
Pomimo serca twego rozkwitu
To tylko życia bajkowy chłam
Nędznego, niespełnionego bytu

Dzieląc życie na dwoje
Rozpraszasz smutnego bytu cienie
Gdy otworzysz swego serca podwoje
Smutek stanie się tylko wspomnieniem

Dostaniesz w zamian „coś więcej”
Bicie serca w piersi skrywane
I kochał będziesz goręcej
Smak kawy parzonej nad ranem

I szczęśliwym nazwiesz swe życie
Gdy Ktoś na zawsze zabierze smutku cień
Jak ciepło słońca budzące o świcie
Rozpromieniać będzie każdy Twój dzień

Miłość w Twych oczach wygasa
Niepewność i smutek są w nich
Gdy gałąź szczęścia odrasta
W bojaźni uciekasz na strych

Z drżeniem rąk dotykam Twej twarzy
Twych włosów muskanych przez wiatr
Gdy zwieje on resztki Twych marzeń
Na zawsze zatrzyma się świat