Twórczość, własnapoezja

Poezja jest upustem emocji.
Miejscem, spoczynku duszy.

Lekarstwem na rozdarte serce.
I przyjacielem
Samotnego człowieka.

Uwielbiam siedzieć na zielonej ławce.
Z kotem na kolanach.
Patrzeć w niebo.
Z nadzieją, że jutro będzie tajemnicą

Myśleć o mojej duszy.
Otulać ją Twoim ciepłem.
Marzyć i śmiać się.

Uwielbiam siedzieć na zielonej ławce..
i kochać.

Roztłuczone serce.
Małe i bolesne.
Rozdarte na strzępki.
Dostało szansę.
Od Ciebie.
By żyło, jak zechce.

Nie ważne jak radzą Ci ludzie.
Czy pomagają czy nie.

Skup się na wewnętrznym głosie.
I rób to co
Twoje serce chce

Nie wiem czy wszystko sie zmieniło.
Wiem, że serce mi ożyło.
I dusza się śmieję.
Tak jakby do mnie i do Ciebie.

Uwielbiam siedzieć na zielonej ławce.
Z kotem na kolanach.
Patrzeć w niebo.
Z nadzieją, że jutro będzie tajemnicą.

Moja miłość jest jak droga mleczna.
Która brnie w galaktykę szczęścia.

Uderza w meteoryty podniecenia i czasem łapie grawitacje strachu.

Bądź moim słowikiem, który budzi mnie rano.
Dbaj o mój oddech by był wolny i niewymuszony.

By moje serce biło zdrowo.
By moja dusza odpoczywała wesoło.

Bądź moim słowikiem, który mi śpiewa na noc.
Przy którym zasypiam spokojnie.

Chcę zasypiać w twych ramionach.
I budzić się na dłoniach.
Oddychać na sercu.
Rozciągać się na Twym oddechu.

Chcę Ciebie w sobie.
Chcę rozpłynąć się w Tobie

Serce obolałe
po walce.

Uratowane przez zabieg zakochania.

Zszyte nicią nadziei i obklejone plastrami podniecenia.

Dłuższe życie
Przez naprawiony narząd

Żyj dziś tak, byś jutro mógł się do siebie uśmiechnąć.

Gdy byłam mała, często siadałam na kolanach.
Myślałam o marzeniach , moich ukrytych pragnieniach.
I miałam nadzieję, że życie będzie jak w niebie.
Utulona miłością, szczęściem i troską.