Twórczość, wiśnia

Wieczór.
Kolejny z tych gdzie samotność
wyłania się zza jasnych konturów świecy.
Cicho i powoli oplata umysł...
Już nie daje otuchy.
Przygnębia i przypomina
że kogoś - Ciebie brak.

"A jak wyjdzie śmiesznie?
Ludzie się pośmieją i koniec. Wielkość nie boi się śmieszności"

Nic dodać, nic ująć...
Od pewnego momentu i tak wiedziałam na czym stoję.
Po mimo tego brnęłam w to dalej.
Już dziś nie wiem dlaczego,
jedno pozostało pewne, nie zapomnę.

Tęsknie codziennie.

Moja wiara - tak wielka!
Buduje wewnątrz mnie świątynie niczym kościół wielką.
Tam na co dzień spotykam się z trójcą przenajświętszą, w samym centrum - niczym ołtarz w mym sercu.

Prawdziwej miłości nie oszukasz.
Gdy już zdąży Ci się przytrafić - i z różnych przyczyn będziesz próbować o Niej zapomnieć.
To Ci się nie uda - ona gdzieś przez całe życie będzie Cię dopadać i przypominać że była/jest prawdziwą miłością...

Jesteśmy czasem.
Mimo, że pochodzimy z dwóch rożnych światów, tak, tak odmiennych...
Ty z wielkiego świata - wszystko znasz,
Ja z małej mieściny - wszystko mi nowe.
Lecz ten co kocha wszystkich, skrzyżował nasze drogi,
dobrze wiedząc, że nie mamy szans...
Smutek ściska serce, które co dzień zadaje patynie:
Dlaczego taka miłość przytrafiła się mi!

Dobrego człowieka poznasz po jego oczach.
Gdy zobaczysz w nich, szczerą radość z cudzego szczęścia.

Nadzieja
...bezlitosna.
Sprytnie oszukuje świadomość,
wiedząc że, odejdzie ostatnia.