Twórczość, whyou

masz dwie twarze

dwie na pewno
obie lubię

ale jedna za mną nie przepada
to przez nią się gubię

masz dwie twarze

jedna przyniosłaby kwiaty
druga do kosza je wyrzuci

i mówi złe słowa
gdy pierwsza do ucha mi nuci

masz dwie twarze

jedna krzywdzi spojrzeniem
inna zaś moje serce goi

opatula mnie ramieniem

...ale to ta zła się boi

uśmiechasz się do mnie
pełna życzliwości

a ręka twa w kieszeni
i mam się na baczności

trzymasz coś w swej pięści
i wciąż się na mnie patrzysz

mówisz jak to dobrze
znowu mnie zobaczyć

Odwracasz się i machasz
bo idziesz już do domu

obiecujesz mi stokrotnie
musimy spotkać się znowu

Ale wiem co trzymałaś w kieszeni
koniec tych zagadek

tak gdyby uśmiech ci się znudził
tak na losu mój upadek

ostry jak kolce róż
i jak księżyc fałszywy

trzymałaś wtedy nóż
i kilka twarzy żywych

nie możesz
trzeba się uczyć
powiedziała mi kiedyś przy stole
lekcje odrobiłaś
wybierz studia
przyszłość taka ważna
a mi w głowie siedzi
skok ze spadochronem
krzyk przy wielkim kanionie
góry jesienią
a ona nieprzerwanie
zakupy lekcje rodzina
ja dalej o morzu
i o jeziorach wielkich
nie nie nie wolno
myśl o przyszłości
schowaj marzenia
one nie wykarmią
rodziny

kropla po ciele
dyskretnie opada
migocze nam w świetle
i czai się i skrada

krąży po szyi
w dół się kieruje
łaskocze podrażnia

nie wytrzymam zeświruję!

opadamy bez siły
do setki rozgrzani
wycierając pot z czoła
do łóżka przywiązani

nie możemy się ruszyć
pragnę ochłody
szepczesz więc do ucha:

wody wody wody

bo

stopni trzydzieści
pokój nagrzany
kroku nie zrobisz
bo żeś zdyszany

/erotyk.... albo i nie erotyk? Gorąco na dworze, czyż nie? :)

nogi zsunięte
luźno opadły
dłonie ściśnięte
usta mi zbladły

leżę na łóżku
skubię prześcieradło
szukam okruszków
co mnie napadło?

/bo naprawdę mam marny dzień

czy dałbyś radę
być kotwicą

tonąć w płaczu
łez najbliższych

w ręku z połamaną tablicą
cierpienia nie zdradziwszy?

czy dałbyś radę
życie kotwicy wybrać

upadać na dno w bezruchu

trzymając ich na górze
twarz nową przybrać

ich nadziei na łańcuchu?

i czy dałbyś radę
nie do statku przyczepionym

już zawsze pozostać
trochę w sercu podniszczonym?

patrzę na nie
serce nadłamując
mimo że nie żywią do mnie urazy
i dalej płaczę
kliknięciem zatrzymując
te ruchome obrazy

*Zaznaczyłam 'opowiadanie', jednak historia wydarzyła się naprawdę. Dzisiaj. 12.01.14. Zapamiętam tą datę."

Podszedł do mnie starszy człowiek. Ot, czyiś dziadek. Z siwą czuprynką na głowie i z siwą, długą brodą. Prawie jak święty mikołaj. Podszedł i zapytał która jest godzina i jaki autobus będzie niebawem jechał. Tak się akurat złożyło, że staliśmy tuż obok przystanku. Podeszłam do rozkładu, odczytałam mu czas autobusu, po czym powiedziałam, która jest godzina.

On nie zareagował tylko wpatrywał się we mnie zeszklonymi przez starość oczami. Nagle położył mi jedną dłoń na ramieniu. Nie tak, jakby chciał mnie zaatakować - położył mi ją tak, jak ojciec kładzie ją swojemu synowi, gdy chce mu pomóc. Czułam jak jego ręka się trzęsie. Miał zrogowaciałe, stare i doświadczone przez los dłonie. W sumie to pomyślałam, że może się wzruszył i chce mi podziękować. Tak starzy ludzie mają, gdy ktoś okaże im trochę dobroci i serca.
On jednak powiedział mi coś innego...
- Panienko, jeszcze nigdy w życiu nie widziałem tak smutnych oczu.
Popatrzył na mnie chwilę, jakby oczekując odpowiedzi, po czym, gdy nic usłyszał, odwrócił się i, kulejąc, odszedł.

A ja milczę do tej pory.

Czemu zawsze muszę być silna? W momencie, gdy się o czymś dowiem, chciałabym móc rozpłakać się i pokrzyczeć, pokazać, że mnie to boli, że zostałam zraniona, że wcale nie czuję się dobrze. Chciałabym. Ale ja wolę iść się przejść, nawrzeszczeć na siebie w myślach, przekląć swoje życie, po czym się ogarnąć i wrócić do mieszkania z uśmiechem na twarzy. Przecież jestem silna.
Ale czy to jest skala siły? Czy właśnie w ten sposób nie jestem słaba? Bo nie potrafię przy kimś płakać, dalej będąc dumną osobą? Jestem więc silna czy słaba? Uciekam od tych emocji, od pokazania tego wszystkiego innym, moim przyjaciołom. Jak tchórz wychodzę na dwór, tam do swojej głowy i tam to wszystko przeżywam, byleby nikt tego nie widział. Może to właśnie ja jestem zawsze słaba, a ci inni ludzie otaczają się siłą? Może tak to jest? Może nie ma we mnie źdźbła siły? Nawet po tym wszystkim, co przeżyłam z twardą twarzą, nie pokazując nikomu jak bardzo chcę ryczeć, jak bardzo we mnie to wszystko uderzyło... może nawet po tym wszystkim jestem osobą ze słabością wypisaną w oczach?

Jaka jest skala siły?

egoiści
gatunek ludzki
ze łzami w oczach
mówią dużo
niszczą mury
bo boli
bo nie dają rady

zarażają
drugą osobę
łzami w oczach
kłuciem w klatce
bo ci bezradni
bo co zrobić

egoiści

dlaczego to robimy
krzywdzimy innych
swoimi
potworami z przeszłości

w nocy
ścisnę swego misia
przytulę się do niego
zapragnę bliskości

czasami do poduszki
bo zawsze jest obok
nierzadko mokra
mała bezpieczna

całkowicie nieświadomie
otulam się
rzeczami zwykłymi
żebyś nie wiedział

że gdy śpimy razem
mam sen świadomy
budzę się w nocy
i się odsuwam

potrafię się odciąć
zapomnieć o wszystkim
wspomnienia swe wyciąć

wymazać te myśli
zgubić gdzieś klucz
i wszystko wykreślić

nie mam tyle siły
to tylko gra
przestań mój miły

przecież

nigdy ci nie zdradzę
co w sercu siedzi
że z miłością sobie nie radzę