Twórczość, Waniliowa

(...) On wtedy obrócił się tyłem do billboardu z moim zdjęciem i pocałował ją w ten wielki jak kartofel nos. Stałam daleko od nich, ale wydawało mi się, jakbym słyszała co do niej mówi "Nie martw się, dla mnie i tak jesteś najpiękniejsza.".

Kraków nauczył mnie wielu rzeczy. Nigdy mu nie wybaczę, że zabił we mnie poczucie własnej wartości. Uwierzyłam, że kilkucentymetrowe obcasy zmieniają mnie w kobietę piękniejszą, inteligentniejszą, bardziej pewną siebie. Może i wyglądałam na modelkę z bilbordów, ale wewnątrz nadal byłam zakompleksioną nic nie wartą dziewczynką.

Tak bardzo skupiłam się na tym, jak wyglądam, w co jestem ubrana, że zapomniałam kim jestem.

Dla zasady nie wyrzucam flakoników po perfumach. Lubię wieczorami wracać do momentów, które bez wątpienia są związane z tymi zapachami.

A ja pracowałam dniami i nocami, by zapomnieć, że jestem nieszczęśliwa, mając wszystko, co do szczęścia potrzebne.

Był jednym z wielu facetów, którzy przewinęli się przez moje łóżko, ale jako jedyny całował moje dłonie. Może właśnie dlatego pragnęłam, by został w moim życiu chwilę dłużej.

Na początku myślałam, że płaczę za Nim, za jego dotykiem i głosem. Nie, nie mogłam za nim tęsknic. Prawie go nie znałam, co znaczą te pocałunki po kilku kieliszkach Martini za dużo?
Ja wyłam do księżyca nie za nim, o nie, tylko za męskim ramieniem, na którym mogłabym się oprzeć, gdy w nogach zabraknie sił.

Jaka dziwna ironia losu.
Ci, którzy powtarzają nam, że zostaną z nami na zawsze, których kochamy, często odchodzą.
Ci, których nienawidzimy, którzy nas ranią, zostają z nami zbyt długo. Czy nie wystarczającym przykładem jest mąż bijący swoją żonę?

Był najbardziej męskim facetem, jakiego spotkałam w życiu. Doskonale pamiętam te stanowcze ruchy, gdy chwytał mnie za nadgarstki i przywierał do ściany. Magiczne momenty, które uderzały do głowy niczym szampan i sprawiały, że mu ulegałam.
Wystarczył jednak jedne grymas na mojej twarzy, by zaczął całować te same nadgarstki i pytać zwyczajnie "Boli cię?".