Twórczość, W_Popłochu

- Dlaczego czekałaś na mnie ze swoimi uczuciami? Dlaczego mimo upływu czasu nadal chcesz być tylko moja?
- Nie wiem jak kochać kogokolwiek oprócz Ciebie.
- Czy to dlatego, że jestem taka łatwa?
- Nie nazwałabym tego tak. Raczej... Wyjątkowa.
- Obie toksyczne i beznadziejne połączyły się tak, że czują pustkę bez tej drugiej?
- Być może. Nigdy nie umiałam zejść na ziemię, dryfowałam między ziemią a niebem, zaświatami a piekłem, tylko Ty potrafiłaś ściągnąć mnie na ziemię, ale bez Ciebie mi się tu wcale nie podoba.
- Dlatego pomimo tego, że jestem z Tobą sięgasz po używki, samookaleczasz się, chcesz odejść?
- Nie zauważyłaś, że robię to wszystko dopiero wtedy, gdy nasz kontakt zanika?
- Czy wiesz, kiedy on zanika? Kiedy czujesz się coraz gorzej, kiedy coraz bardziej chcę być z tobą, trzymać cię blisko Ziemi. Wtedy właśnie tak naprawdę znikasz, stajesz się przygaszona. Udajesz, że wszystko jest w porządku, podczas gdy w rzeczywistości twój świat się wali. Udajesz twardą, żeby nie sprawiać mi problemów, kiedy ja marzę tylko o tym, żeby pokonać ten mur w Tobie i dotrzeć do Twojego wnętrza...

"Wiesz, jestem jak zepsuty wazon, można skleić ignorując piekielnie bolące ręce, nalać wodę i wstawić kwiatek, ale co z tego, skoro woda i tak się rozleje. Szczerze mówiąc jesteś jedyną osobą, która się tego podjęła i aby zaradzić rozlaniu chciała owinąć wazon taśmą izolacyjną.... Szkoda, że to było zbyt słabe, bym mogła zatrzymać Cię przy sobie. Proszę pamiętaj zawsze, nawet po moim odejściu, że nie jesteś beznadziejna. Jesteś najlepszym, co mnie spotkało, jedyną, która motywowała mnie do próby pozbierania się. Zawsze chciałaś mi pomóc, szkło wbijało Ci się w palce, a Ty i tak to robiłaś i za to Cię podziwiam. Bardzo chcę być taka jak Ty, chcę być dla Ciebie wsparciem tak samo jak Ty byłaś dla mnie. Ale gubię się we mgle własnych czarnych myśli i emocji, których nie rozumiem.... one ciągną mnie w dół, a Ty nie możesz pozwolić sobie upaść razem ze mną."