Twórczość, Viiiki

Tak dawno mnie tu nie było, zbyt wiele ominęło. Coś zabiło wiele we mnie, jak mogłam na to pozwolić? Dać to sobie odebrać? Uwierzyć, że jestem kimś innym?
Czemu pozwoliłam odejść tej małej dziewczynce, wierzącej w to co może osiągnąć? Mającej świadomość własnego ja i twardo dążącej do swoich marzeń? Czemu dopiero pod osłoną nocy pozwalam sobie tu wrócić i zatęsknić za tym, co już dawno straciłam?
Stoję pod ścianą i czuję jak przegrałam czas, który jeszcze nie nadszedł, widzę siebie, za kilkanaście lat patrzącą w okno i mająca świadomość jak wiele przegrałam w swoim życiu. Wiele osób pomyśli pewnie "Ej głupia możesz wszystko zmienić" inni, ci którzy mnie znają " ma wszystko, a jednak jej źle" cóż ciężko żyć [...]

...to nie jest moje miejsce, ani mój czas...to nie jest mój świat....
...szukając siebie, zgubiłam się na zawsze...

Kiedy serce pęka staje się złe- smutne, zgorzkniałe i twarde i często już nikt, ani nic nie jest w stanie tego zmienić.

... i postanowiła już nigdy nie stracić nic w swoim życiu przez własną głupotę...
... i znowu nie wyszło...

Jedyne co zyskała to nauka, której już nigdy nie zapomni, a może tak właściwie to więcej warte niż wszystko inne? Tak właściwie jedynym bogactwem człowieka jest jego mądrość i doświadczenie, to jedyne czego nikt nigdy mu nie odbierze...
Jestem pewna zyskała więcej niż straciła tylko ona jeszcze o tym nie wie...

Szukam dobra, choć wiem, że go tam nie ma...
Szuka ciepła lecz czuje tylko chłód...
Szukam wiary, a wszystko wciąż zawodzi...
...kiedyś myślałam, że wszystkim tym jest miłość, że to ona niesie szczęście największe jakie może nas spotkać. Dzisiaj jednak już wiem, że miłość niesie ból, smutek, rozczarowanie, sprawia, że tracę samą siebie. Jedna ofiarowana przez nią chwila dobra przypłacona jest później po stokroć większym cierpieniem.... a jednak naiwnie, ciągle od nowa szukam jej.... licząc na to, że tym razem będzie jednak inaczej... naiwna, mała ja...

Mówią, że wielkie uczucia prowadzą do cierpienia, więc nie chce miłości będę sama swój świat na lepsze zmieniać, realizując marzenia osiągnę szczyt spełnienia.

Kiedyś miałam wszystko, teraz nie mam nic...
... nie ma co przeklinać losu, przecież większość rzeczy odbieramy sobie sami... dzięki naszym wyborom. Przewrotność kiedy to podejmując spontaniczną decyzje czujemy się szczęśliwi, a im bardziej coś przemyślimy tym gorzej na tym wychodzimy...

Jakże przykre jest uświadomić sobie, iż tak właściwie w naszym życiu brakuje sensu. Gdy los odbierze nam co tylko może, a my stojąc na rozdrożu nie wiemy nawet, w którą stronę spojrzeć, już nie mówiąc o wyborze odpowiedniej drogi- zwłaszcza jeśli mamy świadomość, że niezależnie od naszej decyzji i tak nie zakończy się to szczęśliwie.

Kolejny raz zastanawiam się czy to miłość, czy cholerna forma uzależnienia od Ciebie. Tak bardzo chce Cie wyrzucić, wymazać z moich myśli, z mojej pamięci. Denerwujesz mnie, robisz wszystko czego nienawidze doprowadzając mnie tym do obłędu, a jednak nadal siedzisz w mojej głowie. Masz tam swój mały głupi pokój. Zabijam w nim okna deskami, barykaduje drzwi żebyś tylko nie wyszedł, a Ty przecikasz się przez dziurkę od klucza, którą zapomniałąm zasłonić.
Uciekłeś, zostawiłeś mnie, odszedłeś, wyjechałeś, zostałam sama z problemami, pytaniami bez odpowiedzi, niedokończonymi myślami...
... pozbierałam się, podniosłam, ułożyłam sobie życie na nowo, odnalazłam miłość i spokój... przynajmniej tak myślałam...
... nagle wracasz i rozpieprzasz wszystko co z takim trudem budowałam przez te ostatnie miesiące, jesteś... tak jakbyś był cały czas, jakbym śniła i nagle budzę sie i wszystko jest jak dawniej... cholerny egoista,
dlaczego mi to robisz?
przypominasz szczęście, którego już dawno nie ma, powraca tylko ból ostatniego czasu i miłość, którą zasypałam stertą walizek i podlałam łzami... wracasz jak drań rozdrapując nadal krwawiące rany, by odejść pokazując mi jak nic dla Ciebie nie znaczę.

Czasem wolałabym żebyś umarł, chociaż dla mnie i tak umarłeś… ale wtedy łatwiej byłoby pogodzić się z tym, że już nigdy nie będzie Ciebie w moim życiu, że nie obudzę się przy Tobie ani nie zasnę, nie zjemy razem śniadania i nie poprzekomarzamy się, a potem nie pocałujesz mnie i nie przytulisz… łatwiej byłoby mi pogodzić się z tym, że Ciebie już nie ma niż z Tym jak bardzo mnie zraniłeś, a każdy kolejny dzień przepełnia moje serce bólem i nienawiścią. Wiem to okropne uczucie, ale im bardziej staram się go pozbyć tym ono bardziej we mnie potęguje i nie wiem czemu, ale pomimo tego wszystkiego ja nadal Cię kocham…

Tego dnia zdałam sobie sprawę z tego, że to już koniec. W mieszkaniu czuć było jeszcze unoszącą się woń Twoich perfum, a w pokoju dostrzegałam porozrzucane drobiazgi, które niedbale zostawiłeś. Czułam jakbyś za chwilę miał znowu tu wejść. Wszystko było tak przepełnione Tobą… odszedłeś na zawsze… przepiękna woń perfum…