Twórczość, Victim

Jeśli człowiek tu na ziemi może mieć cokolwiek wspólnego z Bogiem to tylko w kwestii wiary i obrazu świata, ale i to dotyczy mniej więcej takiej zależności jaka zachodzi pomiędzy klatką schodową i salonem w nieznanym mu domu.

Niewielu wiedziało co ich czeka… tylko nieliczni się domyślali, przypuszczali coś, lecz w sposób odległy jakby bardzo nieprawdopodobny.

Wokół ogniska skupiło się sporo osób. Choć lipiec w pełni noce były chłodne. Ogień był ich schronieniem, dawcą ciepła i przyjemności. Jego płomienie, iskry, żar, czerwone języki były tym czego żaden z nich nigdy tak naprawdę nie rozumiał. Nie próbował nawet zrozumieć. Ale nie było w tym nic złego. Żaden z nich nie pomyślał nawet, że mogłoby być w tym coś złego. To było jakieś normalne. Na ich twarzach nie było niepokoju ani zmartwienia. Nic nie wskazywało na to żeby czuli się dziwnie, żeby czuli się źle albo podle. Uśmiechali się, czasem rozmawiali, a wzrok trzymali nisko na podskakujących pomarańczowych płomykach.

Trudno [...]

Problem człowieka nie polega na tym, że jest gruby, tylko na tym, że chce schudnąć kosztem zerowych wyrzeczeń.

Ciężko zachować neutralność w stosunku do głupoty. Można więc z nią walczyć albo na niej żerować. Ale gdy przekonasz się już jak trudna jest walka z nią i jak ohydne bywa żerowanie na niej nabierzesz do niej pokory.

On symbol potęgi pierwotnej samotnie stoi,
Ten co ideą nieskażoną swój świat wyzwolił,
Sercem dzieli szczęście swe wśród najmniejszych,
Nie szuka i nie żąda niczego ze świata większych,
Bo ciało swe już dawno z uśmiechem pogrzebał,
I tylko duszą pełni wartę na straży boskiego przymierza.

...To pomnik Radagasta wielki niesłychanie,
a czas jego wychwalania wkrótce nastanie...

5 rano - niby to jeszcze noc,
A on już zrzuca z siebie koc,
Wstaje szybko z łoża swego,
I biegiem do pokoju dużego,
Ten zaś z kuchnią połączony,
Futurystycznie jest urządzony,
Tam szybka kawa z maszyny,
Bez posiłku bo się spieszymy,
Pod prysznic złotem zdobiony,
I w garnitur na miarę robiony,
Tak już gotowy i oporządzony,
Buty pastowane łyżką wkłada,
I biegiem do limuzyny wsiada,
Z tyłu na kanapie się usadowił,
Bo z przodu szofera się dorobił,
I do pracy zmierza jak co dzień,
Wkracza w miasta wielki cień,
Jak latarnia morska w nim lśni,
Co zgubionym żeglarzom się śni
Tu działa tak na zwykłych ludzi,
Wielu jest nim, a potem się budzi,
Bez przystanku do pracy zmierza,
Już [...]

Nieszczęśliwy ateista jest jak pracownik, który dobrowolnie podjął się pracy bez zapłaty, a później narzeka i wciąż nie wie na co.

W świecie fanatyzmu, zagorzałości, pełnego zaangażowania, ambicji, pięcia się po szczeblach, zajęć, planów, pomysłów, zainteresowań, znajomych, przyjaciół, seksu, alkoholu, imprez, spotkań, pracy, wyjazdów, rozjazdów, ekscytacji, napięcia..., w którym przepełniony terminarz zawsze tylko gloryfikuje swojego właściciela i niezaprzeczalnie czyni z niego interesującą osobę, z punktu widzenia pełnego dawnych cnót obserwatora nietrudno o zgorzkniałość.