Twórczość, Vedan

Zgasło pod kominkiem
Bo tych kilku ziaren błysku
Trudno nazwać uśpiona Etną
Znikło Ciepło.

Wraz z nim,nabyta funkcjonalność
Nie podsycana, żeliwną konstrukcją
Pozostaje tylko, pomnik twórcy
Puste krzesło.

Po środku, bryły salonu
W otulinie z włochatej skóry
Zadbane, koślawe nogi
Słowo rzekło.

Czas udać się na spoczynek
W zasłużonej alei , wieszczem
Bez próżnicy, zagadnięty
Czy to aby nie za wcześnie ?

W pogardzie dla ludzkiej pamięci
W premedytacji, wielokrotności odsłonie
W wywarzeniu otwartych drzwi
Ogłoszono, początkiem koniec.

Koniec, gdy wszystko odchodzi
Bez jednej, wyraźnej przyczyny
Odległe i bliskie w kontakcie
Przebrzmiałe barwą maksymy.

Wyryte, niesprawne odezwy
W konflikcie z innymi zdanie
Na nowo odkryte, znajome
Podległe, fałszywe oddanie.

A rzeczywistość, nie oczywista
Negowana z natury, nie jednakiej
Z ogromu wyrządzonych chwil
Wydobyła...jesteś Polakiem.

Na początku jest...Myśl
Myśl ,która artykułuje słowo.
By biały format znikł
Zapisany duszą ,nie głową

Myśl...jak iskra wskrzesza
Wielkie stosy , nikłe płomienie.
Zabiera mir ,pieleszy
Ginie ,przez serc zwątpienie.

O palmę pierwszeństwa walczy
W ciemnym zaułku ,usycha.
Ona...rozkrzyczana i kapryśna
Złożona w kostkę ,w szafie sceptyka.

Na początku jest...Myśl
Nim rozbrzmiewają słowa.
Darem dla pragnących słuchać
To im , zawsze miło je podarować .

Uzbroić w pewność siebie, zabezpieczoną kevlarem wiedzy i jest szansa na przeżycie...Życia .

Smutny ? Bo co ?
brakuje Tobie siły ?
Być jak wielu wokoło
poprawnie spolegliwym.

Przejedzonym, sumieniem
w potrzaskowej, ciemnicy.
Oddanym słusznej sprawie
...gdy krzyk,nie krzyczy.

Zlany, z jedności tłem
zniszczonej duszy,uśmiechu.
Rozdartych kiedyś szat
ostatniego,pełnego oddechu.

Smucisz ? Bo co ?
dopadły Cię ,gorzkie żale ?
Spójrz na pełne dłonie
tego, co sam wybrałeś.

W prywatnym, przestrzennym azylu.
Wszechobecną stagnację dźwięków, przerwał
dobywający się zza, zawiasowej bariery
delikatny, nienatarczywy pukacz.

Dziwny, nieoczekiwany stanowczo
o tak późnej, za późnej przecież porze.
Burząc porządek w scenariuszu snu
opracowany z nadgorliwością skryby.

Wstać ? zrzucić rozgrzaną otulinę
Wstać ? podnosząc ustabilizowane ciało.
Dlaczego ? znosić te niedogodności
rujnując porządek, perfekcyjnie ułożonych kapci .

Cisza...może odejdzie zniechęcony
amator naruszenia prywatności.
Zmiany unormowanego składu powietrza
rozhermetyzowania szklanej,czarnej kopuły.

Ale nie,kolejna seria rozproszyła spokój.
A jakby udać brak oznak życia ?
wstrzymać , płytki i tak już oddech.
Nieznaczna to będzie przecież zmiana.

Jednak trzeba podnieść, ułożoną głowę
i resztę, w spowolnionych ruchach kilku.
Pokonać odległość prawie świetlną
wbrew ewidentnej niechęci członków.

Mijają,przedłużające trwanie sekundy
by spadły zabezpieczenia, łańcuchy.
Niewielka szpara, przemyca tylko pustkę.
Która zdążyła zaistnieć...Ponownie .