Twórczość, tylko

Dzień dobry, bądź dobry wieczór. Na wstępie wypadałoby się przedstawić, jednak nie lubię zdradzać mojego imienia nieznajomym. Możesz mi mówić po prostu A. Tak będzie prościej, schludniej, bardziej tajemniczo.
Tak czy owak, jestem tu, ponieważ chcę z Tobą o czymś poważnie porozmawiać. Dotarły do mnie plotki, że chcesz się zabić. Nie wiem dlaczego. Może to fatalna sytuacja w domu, w szkole,
w pracy, w związku. Szczerze mówiąc mam to gdzieś. Jedyna rzecz, która zwróciła moją uwagę, to to, że uważasz, że śmierć to jedyna opcja jaka Ci została. Od razu powiem, że nie zamierzam Ci truć jak inni, że jesteś słaby, że idziesz na skróty. Nie. Osobiście uważam, że zabić się nie jest wcale tak łatwo i wymaga to ogromnej [...]

Pewna dziewczyna co spodnie miała
W innej dziewczynie się zakochała.
Niestety nie była pewna swej płci,
Co ,,chłopak" też nie wydawał się zły.
A może nie była niczym co znała?
A może wszystkim? Cóż nie wiedziała.
Jednak tamtej to nie obchodziło,
Bo je ogromne uczucie złączyło.
I morał wychodzi z tej bajki taki:
Nie ważne kto, lecz ważne jaki.

Strzelałeś do mnie kulami ze srebra.
Ciąłeś mnie ostrzem noża z żelaza.
W ten o to sposób nadzieja ma zbledła.
Zastąpiły ją pęta - życia odraza.

Miałem wiele ran na mej duszy ciele.
Miałem wiele blizn głęboko ukrytych.
Dla ciebie znaczyło to tak niewiele.
Dla mnie to tysiąc tortur przeżytych.

Dni mijały w alkoholu skąpane.
Dziś skończyły się tabletek braniem.
Do tego sznurówki przy gardle związane.
By nie stało się to o pomoc wołaniem.

A co, gdyby wojny nie było?
Gdyby to się nie tak potoczyło?
Gdyby ginąć nie było trzeba?
Gdyby miast Piekła dosięgnąć Nieba?
Gdyby nie było grobów bez imion?
Gdyby twój przyjaciel jednak nie zginął?
Gdyby nie było bombowców fali?
Gdyby nas tak nie skatowali?
Nie wiem co by wtedy było.
Wiem natomiast jak się skończyło.
Teraz krew, cierpienie i śmierć.
Teraz powietrze trujące jak rtęć.
Teraz godność nam zabrali.
Teraz wolność odebrali.
Teraz dni i noce szare.
Teraz nie chcesz żyć już wcale.
Teraz co dzień batów lanie.
TERAZ! Zacznie się powstanie.

I to wystarczy,
Bo jak poczuć coś
Kiedy serce już nie walczy?
Kiedy dusza się poddała?
Kiedy łzami się zalała?
Kiedy twarz zgubiła uśmiech?
Czemu myśli są już puste?
Czemu czucie takie trudne?
Czemu łzy są takie złudne?
Chociaż po co się zastanawiać
Nad emocji celem
Skoro już ich nie ma...
A nie! Są! Choć niewiele.
Dlatego się pytam,
Po co tak żyć?
Kiedy w sercu pustka.
Po prostu NIC.

Już godzinę stoję na dachu
Wahając się przed jednym krokiem.
Jednak nie mogę się pozbyć strachu,
Że na koniec nie spotkam się z Bogiem.

Góra czy dół? Piekło czy Niebo?
Nie wiem gdzie trafię po śmierci.
Czy Diabeł nauczy tańca złego?
Czy modlitwą przywitają święci?

Trzymam tabletki na otwartej dłoni,
Patrzę na nie zaciskając pięść,
Czuję jak krew pulsuje w skroni.
Tak zmarnowałam już życia część.

Czemu waham się za każdym razem?
Czemu nie mogę po prostu ich wziąć?
Może jednak uduszę się gazem...
Może jednak powinnam już ciąć...

Mówiłam, że pragnę dotyku,
Lecz gdy go czuję - uciekam.
Gruda mi staje w przełyku.
Z podaniem ręki zwlekam.
Przytulić - dla mnie za dużo.
Pocałować - jeszcze więcej.
Idź już ode mnie srebrzysta kałużo
I zabierz stąd swoje łez setki tysięcy.

Czy było tak zawsze?
Nie. To nabyte.
Niech czas wreszcie rany zatrze.
Niech zapomnę co przeżyte.

Pragnę dotyku
Tej jednej osoby,
Której jeszcze nie znam...
Lecz chcę osłody
Dla mego życia,
Które pełne bólu
Prze wolno w przód
Jak przez dno pełne mułu.

Pragnę dotyku
Ciepłego jak człowiek,
Który obudzi głaszcząc,
Wypędzi Sen spod powiek.
Czy będzie mi dany?
Czy tu tylko marzenie?
Czy dowiem się, że to on
Przez jedno spojrzenie?

Ten słodki smak
Z każdym kolejnym kęsem,
Który skrapiam łzami
Bo jest surowym mięsem.
Tak pysznym,
Tak uzależniającym.
Choć tego nie chce
- Mój umysł trującym.

On kiedyś chodził,
On miał rodzinę,
On był szczęśliwy,
Lecz z tego słynę,
Że ich zabijam
Jak w rzeźni świnie,
Lecz to są ludzie...
Kto dalej zginie?

Nie chce tego robić.
To mnie dobija.
Lecz co raz się zaczęło
Tylko śmierć zatrzyma.
Modlę się o nią
Choć się jej boję,
Lecz wiem na pewno,
Że sprawiedliwość jest po jej stronie.

Mimo wszystko nie mogę kłamać,
Że smaku tego nie kocham,
Że nie chce ciągle mieć więcej,
Że przy każdym posiłku szlocham.
Szczerze? Już mi przeszło.
Jakichś sześć wieków temu.
Pierwszy kęs nie był mój.
Należał się głodnemu.

Daj mi różę białą.
Tylko o to proszę.
Posiądź mnie z nią całą,
Jak rozłąkę znoszę.
Jestem tu dla Ciebie.
Jesteś tutaj dla mnie.
Bądźmy blisko siebie
Gdy śmierć nas dopadnie.
Po tym wszystkim w grobie;
Już to sobie wróżę;
Włożą w nasze dłonie
Jedną białą różę.