Twórczość, Tyk

Część pierwsza

Czternasty dzień i siódmy miesiąc.
Lud paryski, na niewole klnąc
Wyruszył przeciw zła fortecy.
Celem ich są ludzie kalecy
Strzegący, po wojennych mękach
Garstki więźniów. O tych herosach
Rewolucji wiele słów można
Powiedzieć: Dwójka zwariowana,
Czwórka fałszerska oraz hrabia
Co w rodzinie szukał miłości.
Na wagę zostały ich kości
Rzucone, a więzienie nazwane
Rubikonem Wolności. Znane
Są ich męki, choć nie imiona
- po cóż ma je znać liberalna
Krzyżowa armia podczas rzezi
Weteranów oraz żołnierzy
I innych niewinnych dworaków
Oraz tych z Wandei rojalistów
Co tyranię przywrócić chcieli.
Dlatego właśnie do niewoli
Wzięto Ludwika, później ścięto
W imię wolności! Na pewno to
Słuszne jak wszystko tego czasu.
Nie zapomnij, że dużo kwasu
Mieli kontrrewolucjoniści
I śmierć na gilotynie liści
Zwiędłych to święty obowiązek,
A siedmiu więźniów to zalążek
Niewoli pod jarzmem królewskim.
Ten sam tyran po czasie długim
Zdania zaciągnął swoich trzech stanów.
Wniosek stąd płynie prosty, że ów
Zwycięski heros ze sztandarem
Wiodący lud na barykadę
To zwykłe dziecko trwożne Króla
Bo rząd jego sięga gdzie kula
Z dział ultima ratio głoszących.
To człowiek godny midasowych
Zachłanności. Nigdy nie syty.
Wyciągniętą doń dłoń obgryzie
Do kości, i na tron użyje.

Jak Nike Samotracka stajesz w pozie dumnej.
Miecz ariański chwytając do walki gotowa.
Na nic jednak twój trud. Twa praca syzyfowa.
Włosy, ciastka stawiasz na szali kłótni durnej.

Bez głowy jak rzeźba nie widzisz burzy chmurnej.
Czarnych szabel i kopii. Muzyka marszowa
Wybija rytm dla gromów - kara Zeusowa.
To wszystko tak zbędne. Dla fraszki – kłótni durnej.

Wojna durna bez celów, bo przecież nie tortur
Aniołka mego pragnę, ani kar piekielnych.
Porzućmy więc szańce i forteczne armaty.

W pokoju rokokowym wśród przepięknych Twych piór.
Gdzie ciastek i herbat skosztujemy przepysznych.
Zmieńmy krew i żelazo na pachnące kwiaty.

To tylko świecy płomyk tańczący na wosku.
W złotą suknię ubrany i buty błękitne.
Ukłon szybki obrót i krok i znów krok. Istne
Piękno zamknięte w króciutkim na wietrze skoku.

Choć niewielki, nikły i ulotny to zmroku
Jest wrogiem odwiecznym, jak dźwięki cudowne
Orkiestry wrogiem dla minut cichych, co smętne
Grają nuty. Światło i mrok niczym w baroku.

Czy to dar Prometejski? Żywioł ujarzmiony?
Bóstwo w powietrzu ukryte? Zmienny pierwiastek?
Najczystsza wśród energii ? Czy też anioł wojny?

Róża pośród żywiołów, bo chociaż jest piękny
To bezlitosny dla zgubionych rąk i kartek,
Które zawędrują na swój bycia kres pewny.