Twórczość, TruskawkowePole

na podłodze niedokończone listy
o tym że nie lubisz koronek więc nadal mamy szansę

dla odmiany
rozpalam ognisko i zlizuję popiół

zapominam
że w tobie też dzieje się śmierć

co jeszcze może się zdarzyć
kiedy noce coraz krótsze
i nas prawie tu nie ma

o świcie
tylko leśna mgła zastyga
nam w dłoniach

między spojrzeniami łzy
otulają ziemię

pęcznieją jak pamięć

na poziomie pragnień
próbujesz ułożyć mnie w całość
kiedy odejmuję od siebie
wieczory w których nie dzieje się nic

wtedy mówię że lubię
spowiadać się w różnych miastach
wzdłuż ulic
zakorzeniać stukot obcasów

aż zaczynasz wierzyć
że przestrzeń pomiędzy nami
to tylko niedomknięte drzwi

było cicho jak w wiejskim kościele
tylko w głośnikach rozbrzmiewał jakiś
walc dowodząc ich obecności

ona taka zwyczajna
w prostej białej sukience
patrzyła mu w oczy jakby bez końca

przepływy ciepła rozbudzały apetyt
potęgując dystans ze światem

między dotykiem a wyczekiwaniem

prowadziła go dłonią
aż przestali istnieć

namacalnie
w półsennych obrazach
wyobraźnia kurczy się z każdym
oddechem do rozmiaru odczuwania

słyszę jak wosk kapie ze świecy

coraz wyraźniejszy zapach twoich dłoni
pulsuje podskórnie
drażni
bardziej niż oczekiwanie
na wilgoć

kiedy rozpuszczasz mi włosy
rozchylam uda

od wczoraj rwąca cisza
sączy się. wylewa
jak brzeg rzeki pogrąża w wysokich falach.

już tylko w prześwitach emocji zbyt mocno
zaciskam powieki aż wilgotnieją
dłonie. niebo szarzeje tak samo
w pół drogi do ust
czuję gorzki smak nocy.

wypluwam grafit.

ściany pękały, a włosy szalały na wietrze
uwydatniając głęboką czerwień
zachodzącego słońca. wilgoć cegieł.

jedna po drugiej kruszyły pustkę.
zagłuszały noc, o której wolała nie myśleć.

nie bała się ani początku, ani końca.
ciepła dłoń sypała piach na biodra. w głąb
siebie przemijały marzenia. dzieliły się sny.

dla twoich oczu,
chciałabym umieć być
bez zapominania.
łapać poza słowami
ciche trwanie. tęsknotą
całować dłonie łakome
dotyku, by wiosną
zaklinać poranki
i życie bławacić
deszczem.

zastygłe szepty
na dnie duszy upchane
czekają rzeźbione wiatrem

niedokończone rozmowy

zaklęte w obietnicach
w połowie urwanych słów
wahaniem zatrzymany czas

Znajdowanie przyjemności z przebywania w czyimś towarzystwie, nie czyni z niego przyjaciela.

Kobiece przymiotniki często wytrącają męskie rzeczowniki, tworząc rozpasaną wojnę na zaimki!