Twórczość, tristis-rosis

Droga Miłości!
Nie chcę Cię tu. Już stanowczo za długo u mnie gościsz. Wracaj skąd przyszłaś. Przysporzyłaś mi już wystarczająco kłopotów,
PRZYJACIÓŁECZKO!

Bezduszna istoto!
To niesprawiedliwe, że możesz swoimi bezbarwnymi i pełnymi goryczy ślepiami rozkoszować się widokiem tęczy.

Moją wadą jest to, że zbyt długo kocham, zbyt wiernie, zbyt mocno, zbyt szczerze...
Tak, w teraźniejszym świecie to wada.

Im człowiek starszy, tym bardziej ślepy, choć więcej dostrzega.
Im człowiek starszy, tym bardziej głuchy, choć lepiej słyszy.

Bo moja miłość nie trwa dzień, tydzień, miesiąc...
Ciąży mi o wiele dłużej.
Jest jak uciążliwa drzazga w palcu, która nie chce wyjść.

Miłość...
Szlachetna jak róża,
Subtelna jak motyl,
Niezapowiedziana jak burza,
Trująca jak trotyl.

Dopiero gdy kogoś stracimy, dostrzegamy, jak wiele mieliśmy.
Przepraszam Babciu. Wiem, że mogłam być bliżej Ciebie.

Jestem typem człowieka, który rozpromienia szczęściem za dnia, a wije się z bólu i cierpienia w ciemności.