Twórczość, torpeda10

Serce - wolny ptak przedzierający się między twardymi skałami, a bezkresnym niebem życiowego istnienia...

Jakie ta podróż przyniesie owoce, zależy przede wszystkim od Ciebie...

Krocząc po życiowej drodze nie zapominaj czasem przetrzeć nóg z kurzu - kurzu nawarstwiającej się codzienności.

Gdy obecności wstydu nie dopuszczasz człowieku do siebie,
Stajesz się bardziej strudzony i ciężej przekonać się do Ciebie...
Wstyd bowiem hartuje Twą prawdziwą ludzką osobowość,
ubogacając niczym braterska przyjaźń lub piękna miłość...

Samotności swej nie okiełznasz tak łatwo,
gdy pływasz na bezdrożach życiową tratwą...
Więc otwórz się na przyjaźń bądź miłości zew,
Niech już dziś popłynie wokół radosny śpiew...

Sztormy przeminą, pustka złamana,
Człeku nie pękaj jak bańka mydlana,
Płyń ciągle pod prąd na życiowy szczyt,
Niech tak się maluje Twój codzienny ryt.

Choć życie ludzkie targają niepokoje
i porywiste wiatry atakują niestety...
Ty się nie poddawaj, lecz walcz o swoje,
mając na względzie swe osobiste piorytety.

Na nic peany, na nic pochwały,
"Jakiś Ty dobry, o jaki wspaniały..."
Na nic zdrowe wartości i wszelkie starania
By "mieć serce i nim patrzeć" nawoływania,
gdyż wszystko to nagle ginie jak kartka na stosie,
gdy brak Ci Człowieku srebrników w Twym trzosie...

Zaufanie niczym statek, łatwo wypływa na ludzkie szerokości, lecz jeszcze łatwiej niszczeje po zetknięciu ze skałą obojętności...

Pośród chmur słońce wschodzi,
ciepłem ludzi oswobodzi,
wszak od południa, aż do rana
stworzenia cudowność jest tkana...

Może Ci się zdać trudna to mowa,
Najbardziej ranią nierozważne słodkie słowa,
gdyż zamiast radości potęgują troski,
przepełniają zabójczym jadem, takie to zgłoski...

Gdy życie Twe jak gęsta knieja,
przytłaczająca i pełna niepokoju,
Diagnozując zarazem skup się na leczeniu,
gdyż pośród miłości cudu odżywa nadzieja,
I porywista burza staje się oazą spokoju,
Takież to piekno skryte w ludzkim istnieniu...