Twórczość, Tooskafka_

W życiu bałem się wielu rzeczy. Bywały chwile, że ze strachu traciłem zmysły i kontrolę nad moim słabym ciałem. Zdarzały się sytuacje trudne i trudniejsze, lecz to, co wydarzyło się wtedy przekroczyło wszelkie granice mojej naruszonej wyrozumiałości. Czułem, jakby rozpędzony piorun poraził moje serce i dotkliwie zranił umysł. W jednej chwili zawalił mi się cały świat.
Zacznę od początku. Urodziłem się w niewielkiej miejscowości, w rodzinie, która nieco wyróżniała się od innych rodzin. Czemu wyróżniała? W czasie, gdy wszyscy moi koledzy skarżyli się na ograniczanie ze strony rodziców, mi przeszkadzała moja swoboda, brak zainteresowania, obojętność - mogłem chodzić codziennie w tych samych ubraniach, lub nie wracać do domu na noc - ani matka, ani ojciec nie powiedzieli nic. Czułem się [...]

Kim jesteś,
że jesteś ponad wszystkich,
Skarbie?
Że tak dokładnie
wypełniasz wszystkie moje myśli
i nie jestem na dnie
już?
To dla mnie
jak odrodzenie, nowy rozdział,
miłość, wierność, zaufanie
w najwyższej cenie.
Lecz to nie finał,
arkadia trwa,
Twoje pocałunki
zatrzymują czas,
gdy jednocześnie,
tak bajecznie,
leci szybciej niż wcześniej.
Powietrzem moim jesteś,
bez którego nie oddycham.
Budzę się w ciemną noc,
przewracam, nie zasypiam
więcej znów.
Dopiero, gdy łapiesz moją dłoń
spokojne serce
pozwala odejść
mi w krainę snów.

Ja nie muszę mieć wyj*bane,
bo Ciebie mam i jakąś manię,
że zmieniać się chcę, doceniać
to, co mi dane, wiesz?
Nie muszę mieć wyj*bane w świat,
w myśli złe,
biec, uciekać, gonić szczęście gdzieś,
bo je mam, trzymam w rękach
przy Tobie.
Nie patrzę wstecz,
choć nikt mi nie odbierze wspomnień,
mimo, że na palcach jednej ręki
policzyć mogę te, które były dobre.
Napędzasz moje życie,
moje tętno, aż czasem za bardzo,
trzy razy za szybko to nie w normie
raczej.
Inaczej na mnie ludzie patrzą?
Nie wiem,
nie muszą trafiać w moje serce,
w moje gusta i guściki
i wiemy oboje, że takie tematy są niewarte polemiki
tutaj.
W świecie, gdzie łapiesz oddech
między buchem dymu,
a miłością przez facebook'a.
Tutaj, w świecie na opak,
gdzie wartości ludzie mylą
z niczym,
tak z zasady.
Gdzie są wady?
Żyjemy w dziczy,
w której nikt nie widzi zalet,
w której szczęście daje kielon,
albo inny lepszy balet.
Żyję tutaj i uciekam trochę na bok,
tak bez strachu.
Żyję, patrzę,
widzę
zimne twarze.
Każda taka niby mądra,
że się tak wyrażę.
W granicach Twoich ramion, Konrad,
więc swój zamykam świat.
I gdyby cofnąć czas
zrobiłabym tak jeszcze raz
i jeszcze jeden,
bo wiem, gdzie moja gra
muzyka, i którego serca bit
daje oddychać
mi.

Mamy święta, ziomek, obczaj to!
Cicha noc, cicha-cicha noc.
Dziś zwierzęta mają ludzki głos,
rozkmiń to, ho ho ho!

Jest dziewiętnasta, na niebie pierwsza gwiazdka,
siadamy przy stole, zaraz kolacja.
12 potraw, opłatek i rodzina
-każdy chyba lubi tak święta rozpoczynać.
Składamy życzenia, najpierw dla taty:
dużo radości, oraz sukcesów w pracy!
Później mama - wszystkiego o czym marzy
i żeby szczery uśmiech nie schodził z jej twarzy.
Bratu i siostrze samych szóstek w szkole
i to już są wszyscy, którzy siedzą przy stole.

Mamy komplet, nawet sianko pod obrusem,
o prezentach chyba wspominać nie muszę.
Błyszcząca choinka, bombki zawieszone,
świąteczne lampki też już zapalone.
Magiczna aura, cudowny nastrój,
każdy ma na sobie odświętny strój.
Tak właśnie wyglądają polskie święta.
Najpiękniej czcimy narodziny dziecięcia.
Dzisiaj każda buzia uśmiechnięta.
Ale czy pamiętacie co stało się przed laty?
Józef, Maryja, uboga stajenka
i dobry gospodarz też niebogaty.

Kilku pasterzy obudził anioł,
kazał iść za gwiazdką, kazał iść za nią!
Trzej Królowie też w drodze byli
i różne dary dzieciątku przynosili.
Kadzidło, mirra, złote podarunki
otrzymał wtedy Zbawiciel malutki.
Zimna stajenka, nawet nie gospoda
była schronieniem przed gniewem Heroda.
I na szczęście wszystko dobrze się skończyło,
a teraz świętować możemy miło
Boże Narodzenie, ludzkości zbawienie!
Bądźcie pewni, to nie pójdzie w zapomnienie!

Jeszcze na koniec powiem wam, że
tę współczesną kolędę stworzyła 1d.

A może opowiem Ci kim będę,
gdy dorosnę...
Może opowiem Ci, że będę
Twoim słońcem?
Widokiem na przyszłość,
stęsknionym wspomnieniem,
westchnieniem...

Lub marionetką będę
w teatrze dobrych zdarzeń
i marzeń.
Znajomą twarzą
w szarych ludzi tłumie
monotonnym.
Ulotnym.

Tysiącem powodów będę,
by widzieć świat piękniejszym,
a każdy zły moment
zamienić w lepszy.

Albo wiarą będę,
nadzieją,
miłością.
Najcenniejszą wartością.

Poczuciem bezpieczeństwa będę
w czasie wątpliwości,
słabości.
Pomocnym ramieniem
w każdej minucie niezbędnej
będę...

A może powietrzem będę,
współgrającym z sercem?
W Tobie istniejącym.
Albo motywacją,
która daje siłę
na każdą chwilę?

I chyba nie wiem kim będę,
ale wiem jedno.
-Będę na pewno.

Już osiem miesięcy minęło od czasu, gdy odszedł. Długie osiem miesięcy wypełnione bezradnością. Z pozoru moje życie niewiele się zmieniło. Przecież oddychałam, jadłam i spałam. Przecież chodziłam do szkoły i nawet czasem się uśmiechałam, z tym, że każda z tych czynności nie miała najmniejszego sensu... Moja dusza zdawała się być pusta, gdy nie mogłam trzymać go za rękę. Mój Adam umarł, a ja nie mogłam się z tym pogodzić. Z całych sił próbowałam go przy sobie zatrzymać i może to był wtedy największy błąd...
Ze snu wyrwał mnie jakiś hałas. Wystraszyłam się i szybko zapaliłam światło. Na podłodze leżały kawałki szkła, pęknięta ramka i jego zdjęcie. Nie dziwiło mnie to. Miałam wrażenie, że ze mną coś się dzieje po tak [...]

,,Zanim wykonasz ruch - zastanów się dobrze nad nim,
bo każdy łyk powietrza może być Twoim ostatnim.''

-Ajj.. - wydobyłam z siebie jęk, a jękowi towarzyszył głośny huk uderzenia i rozbitego szkła. Po chwili do pokoju wbiegł wystraszony tata:
-co Ty robisz?! Cholera jasna! - zaczął gwałtownie rozwiązywać supeł skakanki, która nie wytrzymała w ostatniej chwili. Łapczywie wciągnęłam do płuc dużą ilość powietrza i zaczęłam się krztusić. Tata jeszcze ciągle na mnie krzyczał i złapał się za głowę... Butelka, na którą upadłam, rozbiła się, a jej kawałki powbijały mi się w brzuch. Natychmiast poczułam ból, a na mojej białej koszulce pojawiły się plamy krwi. Zwinęłam ciało w kłębek, aby ojciec tego nie zobaczył, i zaczęłam cicho płakać.
W sumie nie [...]

wstałam dziś rano z łożka lewą nogą
i pomyślałam, że to nie będzie dobry dzień.
a potem przypomnialam sobie,
że przy nim każdy dzień jest dobry : )

siedzi dziewczynka w kącie i płacze, ''już nigdy Cię, tato, nie zobaczę''. dłońmi oczy zakrywa, rozlewa się łeż morze, już nic nie pomoże... taniec smutku opętał jej twarz, tak bardzo chciałaby, żeby było dobrze, choć ten jeden raz.

chyba tego nie zrozumiem,
chociaż nie wiem.
wszystko na tym świecie
ciągnie mnie do Ciebie.

Chciałabym dziś nic nie słyszeć,
ani nie czuć...
Cała ta mentalność
unosi się w powietrzu.
Wszystko to, co siedzi w moim sercu
piszę w wierszu,
rozkmiń.
Tępo patrzę w sufit,
łez nie liczę.
Lata liczę odkąd marnuje
swoje nędzne życie,
zwalnia się serca bicie,
zapomnijcie...
Wiesz, chyba mam chwilę,
że się po cichu żegnam,
bo nie jestem Ci potrzebna
-ja dziś przegram.
Stanę przed Bogiem
i powiem Mu "PRZESTAŃ,
Panie, trzymać mnie przy życiu,
pozwól nie trwać".
Jakbym miała, tak jak kot,
dziewięc żyć,
zasnęłabym tej nocy
i musiała iść,
musiała gnać
w sam środek piekła,
bo czas przestać grać.
Ta chwila jedna
daje nam powód,
by się pożegnać
i cel jakiś obrać...
Bo wiesz co?
Śmierć może być dobra...