Twórczość, tomson0023

Ten wieczór codzienny,
nie był taki jak inne,
Byłaś przy mnie,
tuż obok, w naszym łożu...

Ciepło było tego wieczoru,
delikatnie Cię dotknąłem,
i ściągnąłem koszulkę
wdzięki rozgrzewały bardziej...
Usta wędrowały po Tobie,
Język smakował Cię dokładnie,
Oczy nieskrępowane patrzyły,
Na Twoje piękno...
Dotyk rozluźniał i podniecał,
rozpalał żądze i pragnienia,
Dłonie już same zdjęły resztę...
Twoje ząbki wbiły się w szyję,
dając rozkosz płynącą z bólu...

Zmęczenie i podniecenie
napędza i pochłania mnie...
Przygryzasz wargę...
zamykasz oczy...
Dotykasz...
Dotykam...
Przytrzymuję...
Nie opierasz się...
Uniesienie i uszczęśliwienie,
dla Nas obojga...
Prawdziwa miłość...

Życie stało się zupełnie inne,
gdy zrządzenie losu sprawiło,
że się poznaliśmy...
że drogi się skrzyżowały...

Coś pięknego gdy kochasz
i wiesz, że jesteś kochanym...
piękno Twojej osobowości i oddania
równoznaczne z pięknem ciała...

Smak Twych ust, niczym ambrozja...
nektar dla mojego ducha,
utopią mego życia
wszystkim...

Pierwszy raz od dawna,
zacząłem patrzeć w przód...
osobowości swojej nie zmienię,
lecz zmieniłaś moje nastawienie...

Lecz mam pewną obawę w sercu...
pewne ziarnko pesymizmu i zwątpienia
w samego siebie, w to, że
możesz odejść i stać się wspomnieniem...
Utraconego uczucia, z którego
już się nie podniosę...

Zaślepieni jak ćmy...
Błąkamy się ku światłu,
które często okazuje się
zgubne...

Światło, zdawałoby się,
że prowadzi ku dobru
Lecz nie tym razem...
To Nas niszczy...

Widzę to, pragnę tego...
Czemu ta iskra w Tobie
Wypala mnie...

Wiele rzeczy myślałem,
że rozumiem doskonale,
Ale nie tym razem...

Widzieć, nie zawsze znaczy zobaczyć
Staram się wskazać Ci drogę...
Lecz wybór zawsze będzie...
Wybierzesz jedną z wielu ścieżek...

Którędy podążysz?
Każda droga niesie wątpliwości...
Ale już zaczynam myśleć,
że się pomyliłem...

To było do przewidzenia...
Że nieraz zdarza się,
pomyłka...

Boję się, że zawiodłem,
że chciałem zbyt wiele,
że zobaczyłem coś,
czego nie było...

Jednak podejścia różne,
jesteśmy i nie jesteśmy podobni,
Patrzę, lecz nie widzę...

Jestem niby tutaj
w tym świecie, w tym miejscu,
ale w otchłani umysłu
te pojęcia nie istnieją...

Tam jest ciągła walka,
w której nie będzie zwycięzcy...
Przegrałem już,
nie potrafiłem sobie pomóc...

Nie myślałem, że mi zaufasz...
Nie w takim stopniu
To więcej, niż marzyłem...

Pomogę Ci wyjść z dna,
lecz wiem już teraz,
że ja tam zostanę...

Dawno już nie odwracam wzroku,
gdy patrzę na różnych ludzi,
którzy niekiedy się speszą
nieskrępowaną obserwacją...

Każdy podąża za swoimi sprawami
za pracą, za pieniędzmi,
za rutyną i za tym,
od czego się uzależnią...

Widzę w tym wszystkim sens...
trudna codzienność każdego z nas
i widzę Was, moi przyjaciele.

Napełniacie me serce nadzieją,
że jednak w tym świecie
jest o co walczyć...

Nie byłaś mi nigdy miłością,
choć kochałem Cię, nie zaprzeczę.
Przyjaźń to też nie była
bo ona trwa nieprzerwanie...

Rozmowy, trudne i bolesne...
Gdy słowa grzęzną w gardle...
Gdy ciężko nazwać uczucia,
przykre i melancholijne...

Widzieliśmy razem obłudę
ludzi, którzy byli obok
wierząc, że my wytrwamy
razem, w trudzie codzienności...

Gdy wszystko wokół było szare.
Byłaś żywym kolorem,
barwą karmazynową,
krwawymi, bolesnymi łzami...

Mimo wszystko jesteś mi bliska,
Mimo tego, co przeżyliśmy,
Mimo końca i początku...

Gdy spoglądam w Twoje oczy...
Z żalem patrzące, jesteś mi...
Towarzyszką smutku...

Opowiedziałaś mi o problemie,
którego już nie rozwiążę...
Niemożliwością stało się
to, co było oczywiste...

Najgorsze w tym wszystkim jest,
że rozumiem sedno.
Jesteśmy zbyt podobni
By się nie zrozumieć

Kochasz go, lecz On
inaczej odczuwa
to co Ty...

Miłość...

Tragiczne, że
Kochacie się, ale
nie rozumiecie...

Powiedz mi, mój przyjacielu,
jak wyjść z trzęsawiska
tej chorej sytuacji
w moim skromnym życiu...

Wiem jak tu trafiłem,
ale brakuje mi sił
by wybrnąć z bagna
swojego problemu...

Niedaleko widzę Cię,
wskazującego drogę
w stronę wolności...

Lecz jeszcze wiele mil
przed ujrzeniem
Stałego lądu...

Czemu znów mi to zrobiłaś...
Pierw z własnej inicjatywy
Umówiłaś się ze mną,
na spotkanie...

Zgodziłem się i myślałem,
że może jednak...
Lecz dzień przed
Zrezygnowałaś...

Dlaczego?
Nie rozumiem tego
Czemu to robisz...

Słowa potrafią ranić
głębiej, aż do serca,
ale ono nie rozumie...

Nie czuję złości,
ale żal i smutek,
bo liczyłem na Ciebie...

Miałem Nadzieję, że coś naprawimy,
ale teraz już widzę,
że Ona umarła...

Myślę o minionych dniach
żyję ciągle w przeszłości
zagubiony w wypowiedzianych
słowach...

Gdzie ranię moich bliskich
Tam jest ostrze
zadające ból,
którego nie mogę zatrzymać...

Utknąłem patrząc wstecz
Na to, czego już
nie naprawię...

Nie ruszam się stamtąd.
Chciałbym, ale nie mogę,
muszę pamiętać...