Twórczość, Toksyczna

Najważniejsze? Iść do przodu, ucząc się na błędach, kochając życie, pamiętając wspomnienia, wierząc w siebie i swoje marzenia.

Jestem po prostu słaba, krucha, zagubiona. Boję się, moje nadzieje i marzenia po prostu umieją. Tracę wszystko, tracę siebie a może nigdy samej siebie nie znałam? Do tego moje niby pewnie cele teraz stają się nierealne. Wszystko skomplikowało się w tym samym czasie zabijając mnie od środka.

Każda walka sprowadza nas do jednego pytania "Czy na pewno warto?" Jeśli odpowiemy sobie twierdząco możemy iść dalej żyjąc nadzieją i siłą a jeśli będziemy pewni swojego "nie" to powinniśmy odpuścić. Nie ma marzeń jeśli nie można dla nich poświęcić wszystkiego co się ma.

czasem trzeba nauczyć się żyć ze złem które siedzi w nas gdzieś głęboko i czeka tylko na odpowiedni moment by się pokazać.

Marzenie trzeba chronić , ukrywać przez lata i sprawiać by rozkwitało. Nie można pozwolić mu na kontakt z ludźmi bo umrze przez sztylet ludzkich słów szybciej niż sądzimy.

zasady są po to aby je łamać
ale pamiętaj ,że jeśli coś złamiesz
już tego nie naprawisz.

brakuje mi dzieciństwa , tych kilku lat które już są za mną, nadziei, starych znajomych, przyjaciół, poglądów i radości gdy bawiłam się lalkami albo wyskakiwałam przez okno prosto na balkon, ekscytacji głupotami i wiary w siebie, brakuje mi tego, nawet nie wiedziałam jak bardzo.