Twórczość, to_tylko_łzy

Tu gdzie jestem
panuje nieczuła zima

więc dzień
niczym sen
zbyt wartko przemija

a noc
jakby niekończącą się opowieścią była

Nie zawołam więcej Twego imienia
pośród wrzawy człowieczych trosk
bo mój głos zaginie w ich gwarze

nie rzucę się w pogoń za Twą dłonią
co dotykiem odganiała wszelką niemoc
bo trwoga odseparuje mą drogę

nie ujrzę więcej Twego promiennego lica
uśmiechu niestrudzenie szczerego
bo w mym sercu zabraknie wiary

i nigdy nie uronię choćby łzy jednej
nawet gdyby tęsknota dusiła mnie całą
bo to pożegnanie...

...będzie mi siłą

Mieć w sobie tyle sprzeczności, że gdyby jednocześnie zacząć rozmyślać o nich wszystkich, to niechcący można by popaść w obłęd.

Nie do namysłu.
Między naszymi spojrzeniami.
Nie do napisania.
Między ustami spragnionymi ciepłem tych drugich.
Nie do powiedzenia.
Między ciałami stęsknionymi za czułym dotykiem innej osoby.

Są słowa… które po prostu są, bez wydźwięku, by ich pozornie nieodgadnięta treść błądziła gdzieś między trwogą a pożądaniem.

Dzikie, wygłodniałe zwierzę jest w swych intencjach proste do przewidzenia - chce Cię zabić i zjeść. Z ludźmi sprawa wygląda zgoła inaczej, są bardziej skomplikowani.
Bo czasem najpierw chcą się zaprzyjaźnić.

(insp.)

Co się dzieje ze słowem, gdy wymażesz je z pełnego zdania? Rozbija sens przesłania.
Bo wymazałeś takie jedno, jak gdyby było jedynie ołówkiem zapisane.

Nie przejąłeś się tym, że zmieniając treść sformułowania, zmieniłeś to, co było nam pisane.