Twórczość, taay

- czego żałujesz w swoim życiu?
- bezdźwięcznych słów, ambiwalentnych czynów, zagorzałych sytuacji, bolesnych wydarzeń, rozmazanych marzeń, gry pozorów...

O ile prostsze było by życie, gdybyśmy posiadali taki Felix Felicis. Kilka kropelek płynnego szczęścia i wszystko układałoby się po naszej myśli. Nie musielibyśmy obarczać winą Boga, ani osób trzecich. Bylibyśmy w pełni zadowoleni, dzięki jednemu eliksirowi...
Czasem i ja chciałabym go posiadać. Użyć od czasu do czasu.

Potrzebny mi lek. Mógłby to być lek w postaci Jego ciepłych ramion,
ukochanego uśmiechu, tych dołeczków i tak cholernie
uwielbianego głosu, chociażby jednego miłego słowa:
"kochanie" czy "myszko" i wszystko było by lepsze... o wiele lepsze.

- Czy Ty cokolwiek jeszcze do mnie czujesz? - zapytała drżącym głosem.
- Szczerze? Nie wiem...
- ... - już nic nie odpowiedziała, po jej policzkach spływały łzy.
„A przecież jeszcze niedawno mówił, że kocha..” pomyślała.*

* rozmowa autentyczna..

Tak pragnęłam usłyszeć szczere "kocham cię",
kiedy to nastąpiło, nie potrafię uwierzyć, że to prawda.

- Słońce...
- Nie mów do mnie słońce, bo nie można na nie patrzeć..
- Ale bez słońca nie można żyć.

_________

Fragment rozmowy z braciszkiem.

Czy miłość jest malutkim stworzonkiem?
A może to tylko złudna zjawa?
Może to taki robaczek, który się w nas kamufluje, żeby później się ujawnić?
A może larwa?
Tak, to larwa, rozwija się powoli, aby pokazać jakim jest pięknym motylem...

_________

Słowa przyjaciółki podczas naszej rozmowy.

Pojawiłeś się tak nagle. Przegoniłeś grubą warstwę chmur, które przez ostatni rok przesłaniały moje słońce, dzięki któremu odczuwałam szczęście. Dzięki Tobie znów żyję pełnią życia. Już nie boję się okazywać uczuć, które mną targają. Jestem cholernie szczęśliwa. Jednak to, co wymyśliłam sobie jakiś czas temu się spełniło. CHOLERNIE SZCZĘŚLIWA - tak, tak się czuję właśnie przy Tobie..

A to zabawne.. tyle czasu spędziłam przepłakując dnie i noce. A po poznaniu jednego chłopaka tak szybko stanęłam na nogach! Zauważyłam to ja, a nawet rodzina i przyjaciele..
Wiesz,w taki skromny sposób. Dziękuję Ci, D..

Jejku.. to już rok. Nawet nie masz pojęcia ile chciałabym Ci dziś powiedzieć.. Ale zacznę od takiego małego szczegółu:

Dziś, tak jak rok temu w wyobraźni spacerowałam po parku, w którym byliśmy razem. Szłam tą samą drogą, tymi samymi alejkami, przystawałam w tych samych miejscach, co rok temu i odtwarzałam nasze dialogi.
Potrafiłam tak idealnie wyobrazić sobie, że stoisz koło mnie, znów obejmujesz.. I szepcesz do ucha "kochanie"; że znów całujesz moje usta, czoło.. Mimo, że wszystko było wytworem wyobraźni.. czułam się tak samo, jak tamtego dnia. Te same dreszcze, kiedy obraz Twojej postaci dotykał mojego ciała..
Zapytasz "czemu w wyobraźni?" Ponieważ od wakacji mam za daleko do tego parku, by móc go odwiedzać, kiedy najdzie mnie taka ochota. Gdyby nie odległość siedziała bym na "naszej" ławce codziennie..

PS I still love you.

Co tam? Wiem, że nie gadaliśmy przez jakiś czas. Myślę o Tobie często i sprawia to, że nawet się uśmiecham, choć nie zawsze. Mam Ci tyle do powiedzenia.. Jak tam Twój tata, mama? A jak siostry?
Mam tak dużo pytań, na które chciałabym znać odpowiedź..
Chciałabym móc przewinąć do tyłu czas i napisać na nowo każde zdanie historii o mnie i o Tobie.
Wiesz.. próbowałam Cię wyrzucić z mojej głowy nie raz i nie dwa. Ale z upływem czasu, myślę coraz częściej o Tobie.. Jestem zagubiona i zdezorientowana, nie mam nic do stracenia.
Mam nadzieję, że usłyszę kiedyś od Ciebie "jeszcze o tobie nie zapomniałem"..
Jest tyle uczuć, które pozostały po Twoim odejściu.
Pewnie myślałeś, że szybko będę mieć to [...]