W atłasowej szarości jesiennego nieba
Jestem
Tylko okruchem nieznaczącym,
Tylko odłamkiem świata zmurszałego.

W szklaną głębię oczu Ziemi
Patrzę,
Wypatrując swego szczęścia,
Wyszukując iskry życia.

W satynowej mgle poranka
Błądzę,
Zbieram kwiaty po omacku,
Tańcząc do mych snu melodii.

Jedwabne wstążki wszystkich ścieżek
Zawijam
Ciasno w mały motek,
Do kieszeni chowając,
By zawsze mieć przy sobie
Ukochaną do domu drogę.

W atłasowej szarości jesiennego nieba
Jestem
Tylko okruchem nieznaczącym,
Tylko odłamkiem świata zmurszałego.

W szklaną głębię oczu Ziemi
Patrzę,
Wypatrując swego szczęścia,
Wyszukując iskry życia.

W satynowej mgle poranka
Błądzę,
Zbieram kwiaty po omacku,
Tańcząc do mych snu melodii.

Jedwabne wstążki wszystkich ścieżek
Zawijam
Ciasno w mały motek,
Do kieszeni chowając,
By zawsze mieć przy sobie
Ukochaną do domu drogę.

Jestem wiatrem w mojej głowie.
Obijającym się pomiędzy półkulami huraganem niezagojonych nocy,
Targającym pomiędzy synapsami kartki zalane gęstwiną pokreślonych słów.

Nie do odróżnienia tegoroczne liście od zeszłorocznych,
W zgodnym zaprzęgu torują drogę
Delikatnej emocji, kroczącej niepewnie od drzwi do drzwi,
Zbyt płochliwej by pukać,
Zbyt zawziętej by przepaść.

Jestem wiatrem w Twoim domu.
Przewracam Ci strony, kiedy zamkniesz oczy,
Dotykam karku zimnymi palcami,
Wywołując dreszcze.
Bezcelowo obecna, w każdej szufladzie dębowego segmentu,
Zagarniam okruchy maleńkie
Twojego bytowania o świcie.

Namalowałabym Ci las.
Skąpany w słońcu, podpalany jesienią.
Byś mógł podziwiać i kochać się w każdym, pomarszczonym liściu.
Doszkicowałabym dwie smutne wierzby, które chyliłyby Twe ramiona ku moim.
Pomarańczowej farby dołożę między liście,
By namówiły abyś wziął mnie do siebie.
Tyle piękna bym Ci dała, całymi wiadrami.
Lecz brak mi talentu, cóż, tak bywa czasami.