Twórczość, Szafirowe_Serce

Odnaleźć szczęście spijając krople rosy z zielonkawych liści.
Stąpając bosą stopą po mokrej połoninie traw.
Znaleźć swój kawałek wszechświata w białym kamyku nad rzeką.
Zachwycić się chwilą, sekundą istnienia.

Pozwolić sercu i duszy ulecieć do gwiazd.
Stojąc na skraju lasu o zmierzchu..
Zanurzać się w ciemność, przetkaną liśćmi gwiazd.
Odnaleźć siebie, zagubionego w otchłani świata.

Wolnego człowieka, z sercem z pąków kwiatów.
By móc upleść z dłoni tęczę nadziei.
Owianą wonią wiary i miłości.
Niech świat będzie piękniejszy, o kolejnego człowieka...

Są dni kiedy chciało by się zniknąć.
Rozpłynąć w powietrzu, wymieszać z kurzem.
Być niesionym przez wiatr, jak najdalej.

Są dni kiedy słowa uderzają jak głazy.
Roztrzaskują serca na drobne kawałki.
I nigdzie nie widać ucieczki.

Są dni kiedy chce się wybiec na łąkę.
Owianą kwieciem, wonią świeżych traw.
Łzami użyźniać glebę, niech skorzysta z nich chociaż świat.

Są dni kiedy chciało by się zapomnieć.
Zamknąć drzwi za sobą na pięć spustów.
Nie musieć nigdy tam zaglądać.

Są dni kiedy próbuję wierzyć w człowieka.
On przecież miał być moim wsparciem.
Co raz częściej się zastanawiam czy zostawać było warto.

Są dni kiedy sadzę róże na pustyni.
Z nadzieją, że tym razem dorodna wyrośnie.
Kiedyś jedna nawet zakwitła, jad ludzki ją zniszczył niestety.
Bezpowrotnie.

Tak, każdego dnia budzę się w miłości...
Po wspaniałym śnie utkanym z Twoich ust.
Ciągle mając nadzieję, że jest szansa by wszystko ułożyć. Wstaję, każdego dnia, po to samo.

Budzę się ze snów, które układa moja głowa.
Jestem.
Ale ciągle tęsknie.
Wiem, że nie mogę nic już zmienić.
Ale serce ciągle tli resztki nadziei.

Co jeszcze mogę, oprócz marzeń nocnych?
Niespełnionych doznać?
Zapomnianych wspomnień?
Nie proszę o nic, choć potrzebuję Twego ciepła.
Kilku miły słów i namiętnych wyznań.

Chcę już wiedzieć kim naprawdę jesteś.
Czego chcesz i czy będziesz jeszcze.
Chcę już widzieć miłość w Twoich oczach.
Zamiast, pustych cieni na obłokach.

Brak mi dziś, tych poranków wspólnych, gdy budziłeś się, obok tak przytulny.
Zapomniałam już zapach Twoich włosów.
Smak Twych ust i dotyk na mym ciele o zmroku.

Chcę już wiedzieć, czy nas coś połączy.
Czy w końcu sny, opuszczą chmury nocy.
I będziemy już zawsze zakochani.
Czy mam poddać się i zostać z dziecięciem i łzami?

Przygasły świece, ogniki naszych serc.
Pot spływał lawinami po rozgrzanych padołach ciał.

Gdzieś w magii, otchłani nocy powstał człowiek.
Maleńka istota, zrodzona z miłości.

Teraz będzie rosła w naszych duszach, naszym ciele.
Owiana cudem, mocą istnienia.

Życie nabierze nowych kolorów, piękniejszych od tęczy.
W głębi nieskazitelności chwili odnajdzie nowy sens.

Nie mogę spać...
Wszystkie opcje odwiedzają mnie we śnie.
Dziś mnie wyśmiałeś, zmieszałeś z błotem.
Otworzyłam oczy obrażona na cały świat.

Nie mogę spać...
Wiem że byłeś, status oznaczony jako dostępny.
Czy dostępny również dla mnie?
Bałam się zapytać.

Nie mogę spać...
Nie byłam w stanie napisać zwykłego ,,hej".
Znając lawinę zdarzeń.
A serce w nadziei żyjąc, biło niczym dzwon w swym szaleństwie.

Nie mogę spać...
Próbuję więc wbijać nowe informacje.
Przecież nie zaliczysz tego za mnie...
A ja nie mogę się skupić.

Nie mogę spać...
Czy w księdze o psychologii znajdę odpowiedzi?
Czym są emocje na pewno...
Ale jak z nimi żyć? Jak żyć?

Nie mogę spać...
I znów słucham tą samą piosenkę.
Jak w zaklętym kole. Gdybyś tylko wiedział, że to o mnie...
Może inny był by teraz, ten mój świat.

Nie mogę spać...

Wiem wiersz woła o pomstę do nieba, gorszego napisać nie mogłam, ale musiałam to z siebie wyrzucić...

Czekałam cały dzień.
Nie pojawiłeś się.
Nie napisałeś.

Dla mnie minęło z pięć wieków,
A Tyś pewnie nawet nieświadomy.
Zalatany w swej pracowitości.
Jak zawsze.

Czekam i nie mogę spać.
Cisza uderza niczym dzwon moje myśli.
Rozdziera na kawałki i każe krążyć.
Po orbicie głowy.

Przyśniłeś mi się za dnia.
Zasypując wiadomością, żeby wszystko rzucić.
Że chcesz, że też pragniesz.
Że dobrze. Taki szczęśliwy.

Po przebudzeniu byłam gotowa spakować się.
Pojechać. Nie było jednak żadnej Twej odpowiedzi.
Czekałam dalej, licząc z nerwów każdy okruch na poduszce.
Nie pojawiłeś się. Zapracowany. Zabiegany.

Wciąż czekam...

Siedząc w kącie,
Po raz kolejny przejrzałam opcje zysków i strat.
Choć strat znalazło się więcej,
Zaryzykowałam.
Postawiłam na miłość.
Pewnie nieodwzajemnioną.
Raczej nie ma nawet szans na dalszą przyjaźń.
Wybrałam jedną z dwóch kart.
Choć mogę zostać z niczym.

Czuję strach.
Serce moje pierwszy raz kocha tak mocno.
Zostanie wszystko, lub nic.
Szczęście, zwycięstwo,
Bądź rozpacz i klęska.

Nie dało się inaczej.
Kazał mi wybierać.
A jak to zrobić nie mając pewności?
Zostawił przystań.
Choć wiem, że to już nie to samo.

Czekam i marzę, żeby przeczytać choć: ,,zostań",
albo: ,,rzuć wszystko i przyjedź."
Żyję nadzieją, że nie napiszesz mi jednak ,,zniknij."

Serce, na chwilę owiała radość istnienia.
Przepełniona wonią romantyzmu,
Kroplą namiętności.
Wszystkie sny, marzenia senne zadrżały z poruszenia.
A uśmiech zamalował twarz na kolejnych kilka dni upojenia...

I znowu słowa, grane na wietrze
Pusty dom, bez Twego uśmiechu.
I znowu tęsknota, za czasem
Którego nie było, który rozwiały myśli.
I znowu ramiona szukają ciepła,
Krótkich spojrzeń w oczy.
Gdzie się podziało to wszystko?
Pytam gdzie..?

Chciałabym móc przenikać przez materię jak duchy,
mogłabym wtedy zajrzeć do Twojego serca.

Kolejne Święta spędzę samotnie.
Szukając w blasku lampek Twej twarzy.
Bez pocałunków pod jemiołą,
Uściśnięć dłoni,
Prawdziwych życzeń.
Byśmy szczęście sobie nawzajem dawali.

Zabraknie wspólnej krzątaniny w kuchni.
Blasku naszych bombek na świrku.

Włożę maskę radości na twarz,
By nikt nie odkrył że tęsknię.
Utonę w gwarze pustych słów.
Spoglądając na nakrycie dla gościa.

W myślach utonę w cichym marzeniu,
Śniąc na jawie, o prawdziwych Świętach.
Gdy siedzimy przy stole, w gorącą zimową noc
Rozmawiając o niczym, czując magię Świąt.

Gdy myślałam, że nadzieja już nie wróci,
dostałam od niej z całej siły w twarz.
Bolesny ślad na policzku,
będzie karmił mnie przez kolejne miesiące.