Twórczość, Sylwia Friday

***
już nie ma wspomnień z lata
wyblakły kolorowe fotografie
listy miłosne utonęły w butelkach wraz z grzesznymi myślami mieszkającymi we mnie

chyba zrobiłam się zbyt zakazana dla Ciebie
zmieniłam się w cierpki owoc
zabrakło we mnie odrobiny Ewy
choć wąż drzemie na moim ramieniu

w tle słomiany raj
niedotrzymane obietnice
wypełniają serce jak wino
o gorzkim smaku życia

ponoć skrzydła są w głowie, a nie na plecach
wzbić nie umiem się samymi myślami
wciąż czuję Twój oddech za mną który przy ziemi mnie trzyma

daj odpocząć
odejść trochę dalej
zapomnieć w pełni

[aut. Ja]

kim jest ta dziewczyna w czerwonym płaszczu
co włosy ma z rudej mgły
co w koszu niesie miłość z lata
i jarzębinowe sny?

kimże ona jest?
stąpa tak dostojnie
że trawy jej się kłaniają
drzewa cichną od jej spojrzeń

kim że jest ta wrażliwa panienka
co tańczy wśród traw mając gołe stopy
i pieśni śpiewa do księżyca
wzbudzając jesienne tęsknoty?

usiadła w końcu w sadzie opuszczonym
gdzie jeszcze wczoraj było słychać świerszcze
dziś tylko wiatr w nim pozostał
i jego szepty niczym wiersze

gdy otwieram rolety w oknie i widzę pierwszy promień słońca
gdy słyszę w radiu ulubioną piosenkę
gdy mogę tańczyć w takt błogiej ciszy
i gdy mogę ubrać czerwoną sukienkę

gdy otwieram książkę i wkraczam w świat wyobraźni
gdy patrzę na niebo pełne gwiazd
gdy mogę jeść w salonie zwykły popcorn
i odkrywać zawsze nowy jego smak

tymże szczęście jest dla mnie
nie twoja obecność i słowa
szczęście to ja i mój miękki kapelusz
i ta łza z radości tylko moja

przytulam to szczęście co wieczór i co poranek
by w moim pokoju spokojnie sobie żyło
a ono zawsze mówi: Sylwia, żyj tą chwilą
i nie myśl o tym co było

[autor:JA]

chciałabym wrócić do tego kwietnia
otulonego zielonym nieczekaniem
gdy w nic nie wierzyłam
a głaskałam serce rozdygotane

gdy pianę z piwa samotnie siorbałam
liczyłam niezrealizowane plany
i w obłokach sennych bujałam
liżąc niezagojone rany

chciałabym wrócić do tego miejsca
gdzie beczki z winem otwierali
i wznieść toast z tymi
co bluesa na scenie grali

bo nie czekając na miłość
serce z sercem się spotkało
i to co miało zaistnieć - się stało

Wyśpiewaj mi życie
Wsłucham się w miękkość melodii
Złapię je za ramię
Uniosę
I zatańczę chmurnie
Gdy zaśpiewasz dla mnie tych kilka nut

Wyspiewaj mi miłość
Zbiorę ją jak kwiaty na łące
Wyrwę też serce
Przytulę
I zapłaczę cicho
Gdy zaśpiewasz dla mnie tych kilka nut

Wyspiewaj mi szczęście
Utkam je jak welon biały
Zaceruje to dziurawe
Zatrzymam
I odpocznę w końcu
Gdy zaśpiewasz dla mnie tych kilka nut

Wyspiewaj mi marzenia
Wsłucham się w ich rytm
Zamienię je w wiersz
Zostanę
I zamilknę na krótko
Od pierwszego słowa

Czymże my jesteśmy względem czasu?
Wiekiem?
Jakim?
Złotym?
Może upadłą dekadą?
Rokiem?
Latem białym pod biegunem?
A może zimą zieloną w Toskani?
Moze jesteśmy tylko godziną?
Sekundą, która się nie dłuży?
A może jesteśmy echem co wcale się nie powtórzy?
Tęczą co znika za horyzontem?
Książką, która kiedyś się skończy?
A może motylem co wpadł zbłąkany przez nasze okno?
Czymże czas jest dla nas?
Spokojem?
Może szybką lekcją i kartkówką, na której nie można ściągać?
A może po prostu jest zegarem z wahadłem,
który spogląda cichcem i śmieje się z naiwniaków,
co myślą, że mogą na niego liczyć...

siedzę na skrawku własnego serca
jak na krawędzi studni, która miała spełniać życzenia
spluwam do niego pestki z wiśni, które zerwaliśmy ostatniej nocy
w nadzieji, że nie zgniją do rana szybko zasypałam je cukrem

w sercu głucho i pusto
echo zamarło wraz z ostatnim westchnieniem
miłości też szukać próżno
wciągam do góry wiadro i za każdym razem jest pełne gwoździ

na cóż mi ta studnia taka goła i pusta
już nigdy nie stanie się źródłem mega serca
nie napoi mojego wnętrza
nie zmyje miłosnych uniesień
na co mi to echo tępe co kaleczy moje uszy
nawet imię Twoje jak szpilki wbijają mi się w pięty
na co mi to serce chore i wyschięte...?

ciężko miłości jest udźwignąć w kruchych dłoniach zbyt słabe ciała
z których dusze uleciały
wraz z pierwszymi zdradami

pozwalamy im odejść z każdym wierszem
wyrywając im ostatnie słowa z serc
a umysły miażdżymy ogromem bezpłciowych myśli

może gdybym była bardziej ostrożna,
to nie umknęły by mi te krótkie wersy
i nie zostałabym sama w pokoju niedomówień i półprawd
trzymająca się oburącz wyblakłych już wspomnień

nieco z opóźnieniem dociera do mnie,
że ten kto kocha wszystkie kobiety nie nasyci się nimi
a tam gdzie ja jestem teraz
samotność jest wybawieniem...

wpatrzony w moje usta oczekujesz słów
lecz imienia Twego już nie wypowiem
brakuje mi sił na wołanie Ciebie

nie będę już bliżej
zaplątana w babie lato
wsiąkłam w wiersze mokre
od nadmiaru melancholii
i na przekór wszystkim
przemierzam kałuże
w sznurkowych sandałach

tego lata rozdałam siebie zbyt dużo
i wina zbyt wiele wypiłam
nocy nieprzespanych w ogóle nie pamiętam
choć gwiazdy sypały się z nieba równo

jakie życzenia wymyślałam?
czy były zbyt zachłanne?
czy za duży kawał nieba skradłam?
że tak łatwo wyszłam z nas
i w tą jesień sama zostalam

sił brakuje na wołanie
usta jakby sznurem spętane
znów daruję życie sercu
by wylizać się z tego
dodając godzinę do godziny
skrócę to rozstanie

***
zrobiłeś to poraz kolejny
tak lubisz rozdrapywać rany
moje serce pęka w szwach od nadmiaru umierania
a głowa nieświadoma straty
robi automatycznie dwie kawy

lśni poranek jak Twój uśmiech
słońce rzuca na ziemię obdarte cienie
a może to wszystko było snem
i nie było jej w cale
a Ty nie obejmowałeś jej ramieniem

a może to był tylko przypadek
że zasnęłam upojona opowieścią
z romansu do romansu
zostając sama nad ranem
wśród zapisanych kartek

gdy poeta napisze wiersz
rodzi się nowy Anioł Stróż
który złamane serca pod skrzydła chowa
grzechy wybacza i w chmury je wciska
by spadły z deszczem chłodnym zmienione już w słowa

już nie ma wspomnień z lata
wyblakły kolorowe fotografie
listy miłosne utonęły w butelkach wraz z grzesznymi myślami mieszkającymi we mnie

chyba zrobiłam się zbyt zakazana dla Ciebie
zmieniłam się w cierpki owoc
zabrakło we mnie odrobiny Ewy
choć wąż drzemie na moim ramieniu

w tle słomiany raj
niedotrzymane obietnice
wypełniają serce jak wino
o gorzkim smaku życia

ponoć skrzydła są w głowie, a nie na plecach
wzbić nie umiem się samymi myślami
wciąż czuję Twój oddech za mną który przy ziemi mnie trzyma

daj odpocząć
odejść trochę dalej
zapomnieć w pełni

jestem zbyt szarym motylem
który wleciał w melodię bossanowy
o złudnej miłości

siedzącym na liściach
samotnych lilii wodnych
obmywanych mglistymi łzami

wszystko brzmi jak pusta nuta
nawet trzepot skrzydeł
jest taki bez emocji

że osiadam gdzieś na dnie
zmieniając się w noc
utkaną z serca niewinności

ty z nią po drugiej stronie nieba
nawet nie wiesz jak bolą słowa
które do niej wypowiadasz

gładzisz ją po włosach
nie pozwalasz by smutek
dotknął jej warg

i nawet jeśli nic do niej nie mówisz
oślepiona ginę w świtu
płomieniach

wśród marzeń
o zlotych skrzydłach
których mi brak