Twórczość, sybil08

Trzaskam drzwiami, biegnę. To mnie uspokaja. Mijają kilometry, jeden drugi czwarty. Czas wracać, czas odpisać na tego sms-a. Czy jestem szczęśliwa? Skąd u licha mam to wiedzieć. Czy dam radę uśmiechać się kolejny dzień? Być miłą, nie krzyczeć a nawet wykazać się jakąś odrobiną cierpliwości i serdeczności - owszem. Ale czy jestem szczęśliwa? Pół roku mija a ja nie wiem. Odwracam twarz w stronę domu, podnoszę głowę i zanim oczy dostrzegą w oddali postać, serce już bije swoim dziwnym rytmem. Nie wiem czy stoi, czy patrzy, czy wie, że tu jestem. Dokładnie tam gdzie rozstaliśmy się po raz ostatni. On. Biegnę w tamtym kierunku, nie ma czasu na subtelności, nie ma czasu na myślenie. W połowie trasy dostrzegam, że stoi tyłem, jakby oglądał miejsce naszego pożegnania. Jeszcze 50 metrów, 30, 20... Odwraca się do mnie... Płuca mnie pieką, policzki palą. A On tak stoi i patrzy. Zatrzymuje się dwa bezpieczne metry od Niego. Dwa cholerne metry wyznaczające krawędź przepaści, którą budowaliśmy razem przez te wszystkie lata. Patrzę mu w oczy, widzę te wszystkie kłamstwa, zdrady, kłótnie, łzy, drzwi którymi trzaskaliśmy jak nienormalni. Robi krok w przód i już jest przy mnie.
-Ty... - jedyne co jestem w stanie powiedzieć, mimowolnie wtulając się w jego silne ramiona
-...i Ty- dopowiada, wciskając swój nos w moje włosy.
Powoli bezszelestnie wyciągam telefon z kieszeni i piszę: "Tak, jestem.", wysłane.
"Puk, puk, puk" huczy z jego bluzy.
Dostał odpowiedź.

Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył, stworzył mężczyznę i niewiastę.
I pragnął aby jego dzieci mogły same tworzyć coś z niczego, ale wiedział, że nie będą umiały z tego korzystać. Wiedział że będą to marnować, nie będą tego doceniać, że czasami będą się nawet tego bać. Że nigdy do końca nie będą wiedziały kiedy to coś zaczyna w nich istnieć, będą w stanie to jedynie poczuć.
Lecz jeśli będą wytrwałymi uczniami to będą w stanie dawać to sobie nawzajem.
Bo tworzył ich na swój obraz więc postanowił dać im miłość.

Kłótnie są lepsze od szczerych, niechcianych rozmów...
po kłótni owszem bywa tak że dręczy nas cisza..
po szczerej rozmowie ta niepewność, że powiedziało się za dużo... lub zbyt mało.

Cisze... można zagłuszyć.. niepewności się nie da

To, że coś sprawia, że czujesz, że żyjesz nie zawsze jest tym dla czego warto poświęcić życie.

Walka jest słuszna tylko w dwóch przypadkach, również tylko w dwóch przypadkach walka jest tym co konieczne. Wtedy gdy walczysz o to w co wierzysz lub o to co kochasz.
I nie są istotne straty, ani nawet to że być może nie masz najmniejszej szansy na wygraną. Ważne jest to że walczysz, wierzysz, kochasz.

Kiedyś wierzono w miłość od pierwszego wejrzenia. Dzisiaj wierzy się w miłość od pierwszego seksu.