Twórczość, Swietka

Ukochałam, choć kochać nie umiałam
Ukochałam, choć o miłość nie błagałam
Ukochałam, bo Los tak chciał
Ukochałam, bo Ciebie mi dał

Ukochałam za pierwsze przytulenie,
Niewinny dotyk, ust muśnięcie
Ukochałam za spacer zimą po plaży
Za rumieńce, gdy dotykałam twej twarzy

Ukochałam za odwagę mi daną
Za pocałunek budzący mnie rano
Ukochałam za każde czułe spojrzenie
Za wsparcie gdy nie wierzyłam w siebie

Ukochałam za długie spacery
Historię, jaką wspólnie niesiemy
Ukochałam za dowcipy przeróżne
Każdy wywoływał u mnie uśmiech

A ty, proszę...

Ukochaj mnie, od nowa, jeszcze raz
Pomimo, że nie mamy już naście lat
Ukochaj mnie, choć zmienił nas czas
Ukochaj, tak bardzo tego mi brak.

Na jednokierunkowej.

Zapnij pasy, trzymaj się mocno.
Z naprzeciwka pędzi żal.
Będzie bolało.

Wśród drzew tak wielu
jest jedno rosnące bez celu.
Jest inne niż wszystkie
Zobaczysz gdy podejdziesz bliżej.

Jest smukłe, niezbyt wysokie.
Stoi niezauważone rok za rokiem.
Kora jest słaba i miękka,
podatna na pęknięcia.

Liście ma postrzępione,
Skierowane ku ziemi,
Szybko upadają,
Gdy zbliża do jesieni.

Lecz czasem tak się zdarzy,
Że ktoś je zauważy.
Wtedy unosi swą koronę
I oblewa się kolorem

Blaskiem swym las rozświetla
A liście w kwiaty zamienia
Pięknieje, a z nim cała okolica,
Bo w zwykłym drzewie magia jest skryta.

Takim drzewem jestem ja,
Zetnij je lub pozwól trwać.

Niech wicher rozwieje roztańczony włosów blask.
Splecione dłonie, spragnionych, drżących ciał.
Proszę, spójrz ukradkiem na mą rozmarzoną twarz,
przeszyj wzrokiem jakby był to ostatni raz.

Zapamiętajmy każdą chwilę,
każdy moment, każde słowo oraz oddech.
Dotykiem szczerym otocz me serce,
Mniej oczekuj, a od siebie daj więcej.

"Kocham", "przepraszam" używajmy z rozwagą.
Uczuć tych ważnych nie mylmy z zabawą.
O przyjaźń dbajmy każdego dnia,
Bo gdy najmniej się spodziewamy zwiędnie jak bez wody kwiat.

A teraz proszę, tańczmy to życie mimo mylących kroków.
Nie rezygnujmy mimo upadków i wzlotów.
Krok po kroku, tchnienie po tchnieniu,
Wytańczmy życie po swojemu.

Dziś na skroniach swej poduszki,
zamyślę się przed zaśnięciem.
Wcześniej nie było takiej pustki
Pojawiła się zimnym wietrznym muśnięciem.

Były czasem złe i dobre dni.
Czasem burze i huragany,
lecz więcej było tych słonecznych chwil,
kiedy byliśmy tacy zgrani.

A teraz jesteś jakby Cię nie było.
Kim Cię mogę dzisiaj nazwać,
kiedy myśli i słowa gdzieś giną?

Przyjaciel?
A może ktoś nieznany...

Wyznać muszę chociaż nie chcę.
W głowie setki myśli się kolebce.
Od czego zacząć tego nie wiem.
Może od tego, że boję się o siebie.

Ten psychiczny stan
podpowiada, że zrobić to mam.
Skacząc z dachu ot tak,
głową bijąc o asfalt.

Niech jednak odwagi mi zabraknie,
a to co w głowie niech serce skradnie.
Bo ciężko jest żyć z jedną myślą,
że niepotrzebnym można stać się tak szybko.

Czuje się jak w jakimś śnie.
Po którym zawsze budzę się samotnie.
Te wszystkie dni mijają bezsensownie.
W żadnym nie ma mnie.

Teraz szukam własnego kąta,
miejsca gdzie się zaplątam.
Zanim alkohol popłynie z krwią,
pomóż życie we mnie tchnąć.

I dzisiejszej nocy,
daj mi trochę czasu lub ukryjmy się.
Bo wszystko czego chce,
to twych ust znajdujących moje.

Przeszklone dwie iskierki,
Ułudnego szczęścia szmuglerki.
Spojrzeniem wnikliwym,
Atramentem urokliwym

Na wskroś Cię przenikają,
Krawędzie Duszy dotykają.
Samotne, poszarzałe szkiełka,
A w Nich pustka, żal, udręka.