Twórczość, sunrises

Łzy jak szklane witraże
Lśniąc spływają po polikach
Nie u widzisz na twarzy
Czerwonego lica
I kącików ust w uśmiech ułożonych

Te kryształy, cenniejsze niż diamenty
Mają w sobie wiele opowieści
Ich waga głęboko w emocji jest osadzona
Czy wzejdzie przed nimi jakaś nowa droga?
Czy stopią się w jedną mineralną postać
By mogły we mnie na zawsze pozostać...
Ja i one jak słony wodospad
Zmywamy ostatki nie czułych spotkań

Brak nam odwagi
Ludzie się ukrywają
Pokazując siebie
Mało z siebie mając
Piękna poza i prezencja

Zagrzewają dłużej miejsca
W naszych sercach, głowach, domach..
Tkwiąc bezmyślnie, cóż za trwoga
Bo Ci ludzie w większej mierze
Chronią się za sztuczna wizją
Zamiast twardo stapąć z sobą
Oszukują, trwale krzywdzą
Dziś już dobroć nie zwycięża
Jedna wielka paplanina
Bo ten człowiek co się stara
Zawsze w ciszy siebie trzyma..

Wszystko co mieliśmy poszło w niepamięć
Zakopane wspomnienia
W starcie zdjęć i okładek
Ludzie są tylko na chwile
I chocbys pokonywał dla nich mile
To jesteś
jedynie epizodem
Wkrotcce zapomnianym
Zapijaczoną mordą
Skupiskiem słów nie wypowiedzianych

W tym
Najważniejsza lekcja życiowa
Nie przywiązuje się
człowiek człowieka pokona...

...Obojętnością
Łatwo i
Bez żadnego wrogiego słowa

wchodzę w trans
płynę po wodach
niebanalego uniesiesnia
stapiam się w jedno
świało
i jestem
nowopoznaniem człowieka
dryfuję na tafli samopasu
nie porzębuję nic prócz
swobodnego czasu

przenikam muzyką
światem nierzeczwistym

Kwaśnym deszczem płacze niebo
Wiatr targa włosy niedbale
Uderza w policzki
Jakby toczył bój
Wybudzał
Budował moje morale

Odsłaniam karty
Zdejmuje z siebie dusze
Pol ciała jak jabłko szatana

Przepraszam
Przecież tak sie starałam

Zabijam deskami okna mojego świata
Miłości ubywa
Kolacja ostyga
Zabilam dzis swojego bliźniego brata

w popłochu się chowam
rozrzucam się w słowa
do niewypowiedzenia

mamroczę zdania
literowane w zamęcie
tych dziwnych żądań
od siebie

Ja po stronie nieba
ja po stronie piekła

jest cieplej, coraz cieplej
chyba odpływam
chyba wypuszczam powietrze

chwytam się dłońmi słońca
lecz jest coraz ciężej

ucichło moje szkarłatne serce
nie woła
nie prosi o więcej

głębią oceaniczną jestem
granatową lodowatą
łuną

nieznaną rybą

nie wartą
by ktoś łapał mnie na przynętę

pokój ducha
ukłon w stronę rozpaczy
wokół wszystko krzyczy
wokół wszystko tańczy
rozpadam się
układam w nieporozumienie

całuje usta nieprzyjaciela
siedzącego we mnie od lat
to dziwne jest stworzenie
kreuje cały świat

grzeszenie jest wiarygodne
bezbronnie poddany
składam karbin
nie chcę być na tej wojnie

przeciwko sobie
strzał ostateczny
miłość nie pieści
cnota nie pieprzy

moralny kręgosłup pogięty

jakby to było gdybyśmy się kochali
w zapachu kwiatów lipy
wiosennej woni

jakby to było gdyby
nasze ciała
chłodziły się w morskiej toni

i trzymając się za dłonie
nie mogli uwierzyć
że nie dopasowanie
tworzy takie
cudowne sploty

ramie w ramie
miłości
pokonywali przeszkody

milcząc wiedzili
co drugiemu
siedzi w głowie

gdybyśmy byli zakochani

zabarykadować się na trzy stulecia
(to jest plan)
pozamykać okna strachem
drzwi zakleić
przeczekać
odpocząć
odnaleźć siebie na trzy minuty
i znowu

zabarykadować się na trzy stulecia
nie pokazywać się nikomu
w ulubionym kubku pić poranną kawę

rządy przeminą
rzeki odpłyną
i tak pożegnam się ze światem

mam przekrwione białka
syntetyczny uśmiech
zakryłam się dymem
nie wychodzę do Ciebie
do siebie jeszcze nie doszłam

w tle purpurowa kanapa
obtoczona brudnymi ubraniami
bose stopy oparte o dywanu rogi
zamieram w zaciekawienie
czy pokusa kiedyś minie

wsłuchuje się w otchłani dźwięki
zegar bije
serce huczy
wnętrze wyje

nie ma się na kogo złościć

zrzucam sen z powiek
w imię swego przymierza
miłości dla wolności
ciała i ducha wyzwolenia
od trosk
nicości
nie porozumienia
człowieka wobec świata

odróżnienia
ciała od człowieka

zanurzam się głębiej
w umysłu zakamarki
chce jeszcze usłyszeć
że warto

i zrzucam sen z powiek
by dowiedzieć się
jaką jestem
materią

pyłem kosmicznym świata