Twórczość, strawberry.

Kiedy jesteśmy dziećmi, rodzice są dla nas niczym Bóg, doskonali w swoim niedoścignionym autorytecie. Z biegiem lat okazuje się, że jednak to tylko ludzie.

To jest trudne. Powtarzam sobie, że to już nie mój problem, że Ty już nie jesteś mój. Nie powinnam tak mówić, bo to brzmi tak, jakbyś kiedyś był mój. Ale przecież nigdy nie byłeś i nigdy nie będziesz. I może dlatego jest tak trudno. Bo nigdy nie miałam szansy z Tobą być. A w końcu jesteś moim ideałem. Jak mam żyć, budować coś z kimś innym, kiedy wiem, że Ty gdzieś tam jesteś? Ty - bosko cudowny dla mnie, a jednak nie dla mnie... Wolałabym myśleć, że ideałów nie ma, ale teraz jest już za późno.

Wyszedłeś.
A nasz pies tu został i czeka. Merda z nadzieją ogonem za każdym razem, gdy otwierają się drzwi. Na podłodze w naszej sypialni leżą Twoje ubrania. Jeszcze przy śniadaniu kłóciliśmy się o nie, obiecałeś, że sprzątniesz, potem. Tak samo jak kubek, który zostawiłeś na stoliku w salonie. Obok niego leży gazeta otwarta na 10 stronie. Dwie kartki dalej jest Twój ulubiony dział, nie zdążyłeś go przeczytać. Zawsze musisz czytać wszystko od początku do końca, nigdy inaczej. W łazience na pralce leży Twoja golarka podłączona do prądu. Rano zapomniałeś się ogolić, a ja Ci nic nie powiedziałam, bo lubię Cię z takim jednodniowym zarostem. Na stole w jadalni leżą dwa talerze, jeden dla mnie, drugi dla Ciebie. W piekarniku Twoje ulubione danie, już zimne.
A ja leżę teraz w naszym łóżku z głową na Twojej poduszce. Pachnie jeszcze tak intensywnie Tobą, że mam wrażenie, że zaraz staniesz nade mną z tym swoim uśmiechem, który urzekł mnie równo 7 lat temu.
Ale tak się nie stanie. Ty już nie wrócisz. Powtarzam sobie, że byłoby mi łatwiej, gdyby to nie stało się w naszą rocznicę. Ale wiem, że wcale nie, byłoby tak samo. Tak samo pękłoby moje serce.
A wszystko wygląda tak, jakby ktoś wyłączył telewizor w samym środku akcji filmu...

Kiedy wstaniesz rano, powiedz sobie:" To będzie dobry dzień. Bo ja tego chcę. "

To życie jest naprawdę jest śmieszne.
Ludzie nakładają na siebie tyle obowiązków, te wszystkie konwenanse, ustalanie nakazów i zakazów. Najpierw powinieneś zrobić to, potem to, a jak zrobisz to, to może będziesz mógł zrobić to, co chcesz, ale lepiej nie teraz.
Tak, to życie jest naprawdę śmieszne, bo brak w nim czasu na prawdziwe życie.