Twórczość, Spryciu

Malarz maluje kombinacją trzech podstawowych barw, pisarz posługuje się milionami słów które dla każdego znaczą inny, indywidualny obraz.

Siedzi samotnie na ławeczce, rozpościera skrzydła i z zaciekawieniem ogarnia poruszające się ulicą cienie. Poruszają się żwawo lecz bez determinacji. Śpieszą się do miejsc które są im przeznaczone przez co czują się ważni. Są przywiązani do miejsca a ono do nich. Bez nich jest tylko pustym biurem, stanowiskiem. Codziennie tak siedzi i spogląda. I widzi jak gromady pędzą przed siebie. A tamci? Tamci przewracają te białe karty papieru wciąż czegoś szukając. To poszukiwacze. Oni poszukują czegoś, zawsze czegoś im brak, niedostatek. Znają się na swoim fachu. Codziennie. Zapisują i liczą, tak, bardzo dużo liczą i wiedzą. Ich celem jest mozolne sortowanie białych kart papieru, liczenie ich, sprawdzanie czy każda z nich jest zapisana przynajmniej w trzech egzemplarzach. Ich największym obowiązkiem [...]

Jeśli wytworze świat, „mój własny świat” w którym będę tylko Ja. Świat z którego wykluczę wszystkich tych którzy stają się dla mnie solą w oku. Stanę się w efekcie tak nierealistyczny jak ten „mój świat”. Jeśli zapomnę o tym jak wielką wartością jestem sam dla siebie, jak bardzo powinienem dbać o to co mnie tworzy. Kiedy spotkam kogoś komu będę w stanie poświęcić to co ze mnie zostanie, resztki odosobnione pozbawione życiodajnych soków staną się bezwartościowe dla tej osoby. Dlaczego więc, z taką łatwością unikam wysiłku aby do tego nie dopuścić? Być może ogarnia mnie strach wypełniający wszystkie moje kości. Najbardziej pierwotny strach ze wszystkich znanych strachów, dziki i zwierzęcy. Strach przed uczuciem bólu. Być może dlatego przestrzeń i ludzkie [...]

wiem, że nic nie wiem - podstawówka
moja niewiedza, jest już wiedzą - gimnazjum
nie pojmę wszystkiego, wiedząc ile nie wiem - szkoła średnia
nie wiem tego, czego nie wiedzieć powinienem - studia
umrę głupi bo wiedza jest bólem a niewiedza jest cnotą - życie

chociaż gwiazd nie lubię a niebo mnie nie oczaruje
chociaż sam z sobą spędzam noce długie
nie proś mnie więcej przy świetle księżyca
bym Cię przytulał i głaskał tam gdzie kamienica
niech gwiazdy nie spoglądają a koty nie chodzą
po dachach i drogach gdzie twoje twarze stoją
bo myśli w mej głowie obracają się mozolnie
dokoła ciebie bo tak Ci jest przystojnie
jak ten satelita na niebie nie jestem ci wrogi
ja nie z tych co wsadza ręce między nogi
chce cię obdarzyć pełną swobodą
bo dziś księżyc będzie naszą ostoją
dziś krzyk jutro lęk dziwne to uczucie
dzisiaj ciebie widzę jutro się zachwycę
wszystko jedno bo pije dziś z księżycem
a po jutrze za rękę cię uchwycę

Przytrafia się to każdemu, prędzej czy później. Kiedy patrzymy na siebie przez pryzmat - rozszczepiamy się, na barwy podstawowe, w których to widzimy swoje pozytywy i negatywy. Pragniemy, aby nasze najlepsze odbicie trafiło tam, gdzie byśmy tego chcieli najbardziej. Ustawiamy więc lustra, by spojrzeć na siebie pod innym kontem. Lecz to, co widzimy, nasza powierzchowność, to jedyne co możemy rozdawać na lewo i prawo bez zobowiązań i przedpłaty. To co sprawia, że możemy zaintrygować kogoś lub pozostać zignorowanym. Lecz dla tych, którzy zbliżą się do naszego rozszczepionego światła, czeka nagroda poznania nas bliżej. Bo dzięki tym barwą stworzą sobie nasz własny osobisty obraz. Lecz wszystko to byłoby nieosiągalne gdyby nie podświetlenie nas samych. To my uruchamiamy projektor naszych barw i uwalniamy je aby każdy mógł obejrzeć nasz obraz takim jakim my go widzimy. I chociaż w zależności od techniki wykonania nasze zdjęcia będą się różnic to co je łączy to my sami utrwaleni w odbiciu lustrzanym ferii barw. Więc kiedy zapytam „Czy zechcesz ze mną zrobić zdjęcie?” nie odrwacaj się jak obraz w lustrze...

P.M.

Pomyślcie sobie sferę, lecz nie regularną w swoim kształcie. Przestrzeń zarówno wypełnioną, jak i spustoszoną, bliską i daleką zarazem. Jej centrum stanowicie wy sami w pojedynczej osobie jako istota. Niepotrzebnie byłoby to sobie wyobrażać, gdyż ludzie przypominają jądro osobliwości, samo stanowiąc masę ściągają na siebie to, co jest najbliżej. Wchłaniamy w siebie to, co widzimy, słyszymy i czujemy wewnątrz tej przestrzeni. Pojawia się w niej miejsce, w którym jesteśmy i ludzie których spotkaliśmy. Nie można określić czasu, w którym ta sfera się znajduje, być może dlatego że czasu nie ma pod postacią jaką go postrzegamy. Zatem my w tej przestrzeni nie jesteśmy w stanie dotknąć, smakować i poczuć niczego poza nami samymi i tym co w granicach nas samych się [...]

Kiedy czujesz że życie przesypuje się Ci przez palce jak piasek, rytmicznie tak i niepowstrzymanie. Spośród ziaren wyłania się kamień którego z taką łatwością się nie pozbędziesz, który stanowi Ci kotwicę do dalszego działania i być może kryje w sobie diament. Lecz to ty decydujesz jak bardzo zaciśniesz swą dłoń.

Rajem jest cel osiagniety przez dążenie, dążenie samo w sobie winno być okupione cierpieniem aby cel tym był bogatszy.

Czasem słowa starają się nadązyć za znaczeniem, ale tak jak to bywa z perfekcją, jest to nie osiągalne.