Twórczość, SprRriNg

Biegłam tuż obok
otrzymałam ciepło, radość i schronienie
Często wyprzedzałam
otrzymałam spokój, pewność i zrozumienie
Zatrzymałam się na chwilkę
otrzymałam nadzieję, miłość i przebaczenie
Zawróciłam,
otrzymałam troskę, wierność i nadzieję
Lecz ja chciałam odejść w zapomnieniu, sama nic nie dałam, choć tyle dostałam. Straciłam to wszystko przez własną głupotę. Życie było dobre, ale niewystarczające

Otworzyłam drzwi
Pech przekroczył próg mojego domu
Gardził mną, bawił się moim cierpieniem,
Strachem, bólem
Dobijał raz, drugi, trzeci
Z szyderczym uśmiechem na twarzy
Mówił: „ Idź tam słonko, tym razem nie kłamię”
Ja wierzyłam za każdym razem
Wbiegłam na schody
Łudząc się szukałam szczęścia
Prędzej odeszłam
Czemu?
Schody zrobione były z powietrza

Życie jak meksykańska kuchnia albo lubisz, albo nie. Jak nie to znaczy, że musisz zmienić , urozmaicić jadłospis.

Jesteś do bani
Jesteś do kitu
Me serce zamiera
Ucieka bez krzyku.
Nie umiesz tego
Nie zrobisz tamtego
Biegnąc tupocze
Może je zamoczysz?
Utonie w smutku, bólu
I cierpieniu.
Nie żal Ci ?
Mordować mnie w trakcie mego biegu?

Tak, to właśnie smutek bije ode mnie falami.
Sam szum zamienia się w potop.
Potop łez, które próbują zabrać cały ból.

Cierpienie nie odeszło.

Po prostu idź ze mną
Trzymaj mnie za rękę
Prowadź
Nie puszczaj, boję się!
Życie błagam nie odchodź!
Nie uciekaj, nie oddalaj się nie opuszczaj mnie..
Błagam..

Zostałam sama

Znajdź mnie.
Widzisz?
Stoję przy Tobie.
Słyszysz?
A może już siedzę w Twej głowie?
Mówisz?
Więc powiedz
Kocham Cię i chcę być przy Tobie.

_____________________________________________
Tak na marginesie polecam piosenkę Snuff Slipknot 'a

Modliłam się o cud
Czekałam na niego
Lecz on nie nadchodził
Widział jak cierpię
łzy, podarte kartki, rozdarte serce
Nie zapukał z uśmiechem do mych drzwi
Nie spojrzał, nie odwrócił się w moją stronę
wola Boża?

umarłam

-Jak mogłeś?!
Zapytała się. Łzy otuliły jej smutne oczy.
-Ile razy mówiłam Ci już abyś przestał, hę?!
-Kochanie opanuj się, nie tak głośno jestem zmęczony.
-Kochanie?! Zmęczony, dobre sobie, nie jesteś zmęczony tylko masz kaca! Znowu!
-Spokojnie.
-Uh! Żadne spokojnie! Ile tym razem straciłeś dwa, a może sześć tysięcy?! Ja już dla Ciebie się nie liczę, liczy się tylko hazard, pieniądze.
-Kotku, przecież wiesz jak Cię kocham.
Powiedział. Podszedł do żony. Ręką dotknął jej porcelanowej cery. Cały czas patrzył i szukał innych uczuć niż złości i żalu w jej piwnych oczach.
Odwróciła głowę w przeciwnym kierunku. Nie chciała na niego patrzeć, bo i po co (?) Ponownie ją oszuka, zabierze pieniądze, przegra, upije się. Historia kołem się toczy.
-To był [...]

Usiadła na ławce. Słońce tuliło ją swymi promieniami jak by chciało powiedzieć: „Jesteś cudna, proszę uśmiechnij się”. Wiatr bawił się falbanami jej zwiewnej sukienki. Włożyła słuchawki do uszu i... i odleciała. Z zamkniętymi oczami siedziała i tylko od czasu do czasu zerkała na przechodniów którzy w pośpiechu gubili nie raz nie rzeczy a swoją osobowość, charakter który kiedyś był zupełnie inny. Po dłuższym czasie podszedł do niej chłopak. Był od niej wyższy o jakieś 5cm. Jego czekoladowe oczy aż prosiły o to aby się w nich zatopić. Spełniła tę prośbę. Ubrany był zwyczajnie koszula, spodnie, trampki. Przysiadł się do niej, wziął słuchawkę:
-Czego słuchasz?
-Ach... Przecież masz jedną słuchawkę, wsłuchaj się.
Po dłuższej chwili milczenia:
-No tak.. ale ja nic nie słyszę. Czy mogłabyś zgłośnić?
-Hah. Ja nie słucham muzyki ja...
-To co ty...
-Słucham własnych myśli.
-Dziękuję, że jesteś inna
Uśmiechnęła się.

-Kto to?
Zapytała się, pokazując na starą fotografię.
-To jest osoba, która nauczyła mnie szczerzyć zęby.
-Hmmm... Nie znam jej, a przynajmniej nie przypominam sobie.
-Hah. Znasz ją, wszyscy ją znali. Poznaliśmy się chyba 12 lat temu.
-To sporo czasu... Opowiedz mi o niej, proszę.
Fotografia była trochę podarta. Widniała uśmiechnięta piętnastoletnia dziewczyna. Miała zielone oczy, pełne nadziei i sympatii. Niebieska sukienka i tak samo niebieska chustka na głowie, która swymi kolorowymi wzorami ukazywała naturalność(?) W tle widniał szpital? Tak to z pewnością był on. Uśmiech szczery, piękny sprawiał, że zdjęcie ‘’śmiało się’’.
-na imię miała Agata, ale i tak nazywała siebie promykiem słońca. Chodziłem z nią do tej samej klasy. Zawsze dawała mi spisać matematykę. Hah... ale ja byłem [...]