Twórczość, Soban

Nie rozumiem jak to jest, że wczoraj chciałem zmieniać świat a dzisiaj jakoś chęci do czegokolwiek brak, niczym szturmujący statek z którego przez jeden dzień ostał się tylko wrak.

Znam to wszystko,
coś jakby nic nowego,
mija czas,
coś jakby nie było mnie,
coś jakby nie było nas.
Zagubiony w świecie,
zagubionych ludzi,
którzy biegną gdzieś,
choć nie wiedzę dokąd,
najprędzej do trumny.
Życie potrafi zniszczyć,
nawet najpiękniejsze plany,
gdy już nikt nie wierzy w nas,
przestajemy wierzyć sami.
Poddajemy się monotonni,
a później każdy ma wymalowane,
niespełnione marzenia na twarzy.
Jeśli jest ich za dużo,
już się nie uśmiechamy.
Warto realizować marzenia,
a nie tylko marzyć.
Będąc wśród wron,
nie kracz tak jak i one,
bądź sobą i rób swoje,
bo to na życie szczęśliwe,
jest jedynym sposobem.

W żadnej sytuacji nie pytaj się siebie "jak" zawsze pytaj się siebie "po co" i "dlaczego" a wtedy nawet to "jak" zacznie wychodzić.

Leczyć samotność niechcianymi ludźmi to tak jakby na siłę jeść robaki, żeby z głodu nie umrzeć.