Twórczość, SlowaGesty

W miłości największym paradoksem jest krzyk. W pozytywnych chwilach nadużywamy dźwięku, w obliczu końca trudno jest wyszeptać nawet proste słowa.

Ludzkość to zamknięty w szklanej kuli Mikołaj, który przyjmuje poglądy innych jak płatki śniegu. Oblepiają one go w taki sposób, że sama postać staje się mglista. Iluzoryczny Świat trwa tylko w samej kuli, a do momentu jego rozpadu myślimy że jest prawdziwy.

Ludzie marzą o dużych domach. A ja widziałam ogromne domy bez miłości i lepianki przepełnione szczęściem.

Czy miłość dzieli się:
Na dwie strony barykady?
Na dwie ławki?
Na słońce i cień?
Na radość i smutek?

Czy pośrodku ciernistej drogi
Można odnaleźć swe miejsce
Taki niewielki obszar przyjaźni
Nazywany pogodzeniem...

Łatwiej spacerować pod rękę
Z Nadzieją...
Obejmując jej najmniejszy paluszek
Czule głaskając, dotykać leciutko
Trwać przy niej blisko

Z Nadzieją...
Rozmawiać można o wszystkim
Słowa same układają się w zdania
Temat do rozmowy jest zawsze
Jesteśmy z sobą tak blisko...

Z Nadzieją
Idziemy zbyt długo
Drogi już nie tak proste
Nowa miejscowość te same wspomnienia
Nazwa jej trudna i szorstka
Zwątpienie
A ja kroczę z Nadzieją
Do końca...

Obawiam się ludzi wyniosłych w swej mowie, nie odczuwam lęku przed milczkiem... Słowa rozszerzone paplaniną tracą na działaniu...

W chaosie życia- porozrzucanych puzzli. Sztuką jest znaleźć element centralny zwany przyjaźnią.

Stary Szewc przecenił wartości. Altruizm naprawia buty egoizmowi. Pocieszenie: naderwana cholewka prędzej czy później odpadnie...

Na krętych schodach
Wirujących ku górze
Zobaczyłam Twój uśmiech
Przepełniony młodzieńczym urokiem
Roziskrzone ciepłem oczy
Niczym dwa węgielki
Swym blaskiem rozświetlały
Uczelni ciemne korytarze

Na krętych schodach
Wirujących ku górze
Zobaczyłam Twój rumieniec
Serca zabiły rytmem
W takt zatańczyły
Granice, pochodne i całki
Matematyczne formuły złączyły
Układem odniesienia spojrzenia

Na krętych schodach
Wirujących ku górze
Zobaczyłam Twe usta
Melodią brzmiące słowa
Zapraszające na koncert
W deszczowy dzień
Trzymałeś wielki parasol
Nad moją głową

Nie wiedziałam wtedy
Czy mogę chwycić
Twe ramię
Zapytałam niewinnie o zgodę

--------------------------------------

Prawie rok przeminął
Od daty zapamiętanej
Twe ramię
Ciągle moim drogowskazem.