Twórczość, Sławomir E. K.

Obudzony porannym zmierzchem
witam przyjaciół sącząc kawę.
Czarną kawę z cynamonem, miodem i białym mlekiem.

Niebieskooka miłość piła
czarną, w szklanym kubku z paskami
przymykając powieki jak opadające fusy.

Lubiłem patrzeć, gdy jej usta
stykały się z dymiącą czernią,
pachnącą aromatem palonych brązowych ziaren.

Niegdyś też piłem czarną kawę.
Dziś jestem wolny więc mam wybór,
czy zachwycać się czernią, czy pić białą, z białym mlekiem.

WARSZAWA 08.10.2018r.

Mała zagubiona
dziewczynka.

Ściskająca kurczowo
poduszkę.

Roniąca cicho łzy chowane
w rękaw.

Pełna lęku, strachu
niepewności.

Czekająca na błogą ciszę
ukojenie.

Kobieta ze skazą
milczenia

i krzyczącą duszą, wolającą
o pomoc!

Dedykuję ten wiersz wszystkim córkom alkoholików na świecie. A szczególnie moim córkom Marysi i Zuzi.
Warszawa 10.06.2020r.

Gdy przychodzą ciężkie chwile,
takie trudne, pełne bólu.
Gdy do oczu łzy się cisną,
drżącą ręką ściskasz czoło.

Podnieś głowę, spójrz na niebo,
spójrz na słońce, ptaki, drzewa.
Poczuj wiatr pieszczący włosy,
zapach trawy, krople rosy.

I uśmiechnij się do siebie,
pomyśl - czuje, myślę, jestem.
Jutro chwila z chwilą minie,
ciesz się życiem, po to żyjesz.