Twórczość, silvershadow

gwiazdy zakrywają ciemność

w spojrzeniu naczynia
ubranego w człowieka
jest wnętrze

niewzruszone
jakby nigdy nie zostało oderwane
od piękna bałaganu

w chwili milczenia

nawet mnogość żyć
złoży się w jedno

jak słońce na fotografii
nowy człowiek
nieświadomy własnego spojrzenia
z przestrzeni lat
zapadających w błękitnym punkcie

nie czuję nic
oprócz ciepła
zespolonych chwil

wtulonej w skrzydło nieba
wyobrażenie czegoś wyżej
pozwala spadać

sto dwadzieścia tysięcy kilometrów
w słoiku miodu
bawię się że jestem lalką

w trzech parach
twoich dłoni

z mieszkańców nieba
wyrasta nowe
słońce

oddaje tylko cząstkę
resztę wysyła w daleką podróż

tam gdzie tylko okna
otwierają okna

ostrzem promienia
zapukały do mnie drzwi

wszystko woła: wstań!
każdy atom

łez
gdy w morzu powietrza topi się świeca

echo smaku słońca
ugryzionego wczoraj
na wysokości zapomnienia

naprzeciw strzałom
głos bębenka

nic więcej tylko
kilka balonów
na sesję uśmiechu

zrzuciwszy ciężar blaszanych chmur
kolorowe słońca
unoszą się i opadają

nasze dłonie
formując idealny świat
na chwilę zapomiały

że przelewają wodę
z kąta w kąt

czyim bylibyśmy obrazem
gdyby do przejścia pozostało więcej
niż jedno

życie w nadziejoszczelnych
konstrukcjach piekieł
oznacza resztkowe ryzyko

ogród przemierzają postacie
nadal ludzkie pokryte łuskami
chroniącymi przed ekstremum
zbierają nadzieje w płatkach śniegu

zaduszając opowieści nomadów
o oczach jak róże pustyni w rozkwicie
ognie
wysuwają im naprzeciw
dobrze usposobione języki

pod zielonym piętrem
zaciska się czas

podrywając do lotu
kwiaty gwiazdnicy

nieważkie przestrzenie
w pętli istnienia

świat ma puste ręce
z którymi nas zostawia

najgłębszy głos
spał
jak powoli nakręcany zegar

każdy jest innym kolorem
na niespokojnym jeziorze
przychodzisz do mnie po krwi

jej pulsu w mojej dłoni

zapamiętuję codzienność
choć wiem że nie zobaczysz
udaję że jestem

jednym z nich
gdy patrzy na mnie
człowiek bezdomny
obok

otwiera usta zrośnięte
i mówi przepraszam

każde z nas ma swój grób
udaję że nie jestem

przecież jestem
jednym z nich

pniowi jest ciężko
podążać za gałęziami
czas

nadal nie chce być tylko sekundą
którą jest
przez dziurę w słońcu

obserwujemy lato
zostawione na drodze