umiarkowani

czyim bylibyśmy obrazem
gdyby do przejścia pozostało więcej
niż jedno

życie w nadziejoszczelnych
konstrukcjach piekieł
oznacza resztkowe ryzyko

ogród przemierzają postacie
nadal ludzkie pokryte łuskami
chroniącymi przed ekstremum
zbierają nadzieje w płatkach śniegu

zaduszając opowieści nomadów
o oczach jak róże pustyni w rozkwicie
ognie
wysuwają im naprzeciw
dobrze usposobione języki