Twórczość, sianos40

Oszuście, mój drogi!
Oszuście, mój jedyny!

Mój Ty kłamco czarujący,
wiersze tylko z pięknych słów układający,
piosenki na moją cześć komponujący.
O, mój ty kłamco niezawodny, niezawodzący!

Okłam mnie!
Słyszysz?
Wołam o Ciebie!
O kłamstwo się proszę… okłam mnie!

Dzisiaj okłamać mnie nie chcesz?
Za wszystkich dni… dzisiaj mi odmawiasz?
Dzisiaj nie umiesz?
Już nie potrafisz?

Zawiodłeś mnie.

Nie chcę już Ciebie.

Niemożliwym jest, by życie spożytkować niepoprawnie.
Niepoprawnym jest mówić o spożywaniu głodnemu.
Niegodnym jest podziwianie rąk spracowanych,
Gdy nie zrobiło się nic samemu.

Nieprawidłowym jest uczucia odczytywać obiektywnie.
Niepoprawnym jest, aby oceniać kogoś subiektywnie.
Niemiłym jest nieznanie czyjeś osobowości,
A mimo to ocenianie jego wartości.

Niemożliwym jest, by egzystować idealnie.
Nieużytecznym jest nie pomagać nikomu.
Niewybaczalnym jest bycie egoistą otwarcie,
Gdy się mieszka w zamkniętym domu.

Nieuniknionym jest oddychanie zwyczajne.
Niepoprawnym, by zakłócać spokój czyjś.
Niemożliwym jest, by nie przeszkadzać nikomu,
A mimo wszystko dalej żyć.

To serce jeszcze nie czuło,
Ni strachu jeszcze nie zaznało,
Ni przywiązania do kogoś.

Nic o życiu nie wiedziało,
Ukryte głęboko gdzieś, w ciele.

Nie biło nigdy mocniej niż potrzeba,
Nie ścigało się z czasem,
Nie drżało ni razu.

Organem zwykłym pozostając,
Który swą funkcję spełnia rzetelnie.

Nigdy nie było złamane,
Nie bolało wcześniej,
Nie czerpało radości z niczego.

Było wiecznym więźniem
przetrzymywanym w klatce z kości.

To serce jeszcze nie kochało.
Ni uciekać z własnego ciała chciało,
Ni przytulić się do obcego.

Było tylko organem,
który życie podtrzymywało,
aż przestało.

Czy to może tak boleć?
Czy miłość musi taka być?
Czy łzy kiedyś się skończą?
Czy można pokonać śmierć?

Dłoń przy dłoni,
Policzek przy policzku,
Usta przy ustach,
Ciało przy ciele.

Śpi – wiecznym snem uśpiona.
Czeka – nadzieją ośmielona.
Milczy – przeklęta przez słowa.
Kocha.

Śpi – przez żal do snu ukołysany.
Czeka – sensu życia pozbawiony.
Milczy – przez łzy niezdolny do mówienia.
Kocha.

Lecz czy to coś zmienia?

Nieuniknionym jest myślenie o swym własnym bycie jako o wyjątkowości serca i duszy raz zrodzonej, i zarazem raz tylko mogącej być pogrzebaną.

Komplementowanie samego siebie poprzez komplementowanie kogoś innego. Tę sztukę potrafią tylko nieliczni. Wśród geniuszy.