Twórczość, Shelou.

Mamy jedno życie. Bywa nieobliczalne, nieszczęśliwe lub niesamowite ale i tak nikt nie wychodzi z niego z życiem.

Moje siły do życia na tym świecie maleją w zastraszającym tempie. Wszystko po kolei zaczyna się sypać jak długo układany domek z kart. Pieprzona iluzja.

Zgrabnie ktoś nas napisał.
Bez miłości, bez sensu
żyjemy sobie byleby mieć.
Zamknięto nas.
Coraz tu ciaśniej, a i ja coraz większa.
Z duszą gdzieś za drzwiami, czekam.
Za każdym razem coraz niżej
Coraz to bliżej ziemi
Coraz to dalej od słońca.
Nie jestem wolna.
Żyję w czterech ścianach,a to już schemat.
Małość nie może stać się wielkością
Jeżeli wielkość jest mi obca.

Skradłam jej wiersz.
Skradłam jej duszę.
Porwałam parę słów leżących na parapecie.
Czekały na Panią ich istnienia.
Zabrałam im czekanie.
Leżą przede mną i wiszą w powietrzu.
Czytam je powoli, one gryzą i kopią.
Szczere, śmieszne i prawdziwe.
Takich właśnie chciałam.
Dlatego po nie sięgnęłam.
Skradłam jej wiersz i położyłam na sercu.
Teraz jest mój, teraz mogą mnie niszczyć.
Ona przyjdzie, upomni się.
Ukryję to, co ukryć trzeba.