Twórczość, ShantiLady

Tyle czasu już milczę,
po omacku poszukuję Twojej postaci
licząc, że z kolejnym krokiem Cię złapię.
Potykam się, upadam.

Już teraz sama nie wiem jak jest lepiej, zagubiłam się w tym wszystkim.
Lepiej żyć samemu więdnąc tęsknotą, czy lepiej jest żyć razem obok siebie przechodząc?

Jak długo można żyć w nadziei,
być ślepym na rzeczywistość,
stąpając między tym co jest prawdą,
a być może urojoną jawą?
Wyostrzam zmysły
lecz jeden próbuję powstrzymać,
nie chcę widzieć krzywdzącej prawdy,
więc karmię wciąż nadzieję i tęsknotę,
wierząc w to,
że kiedyś się spełni.

Być może kiedyś zrozumiesz,
ile łez kosztuje szczęście.
Może wtedy właśnie pojmiesz,
co chciałam Ci powiedzieć.
A kiedy cisza nic nie powie,
piekłem stanie się odpowiedź.

I znów bezczynnie popatrzę w sufit,
czekając cudu.
I znów bez siły nie zrobię nic,
może pomyślę,
jak ma się zdarzyć bez mojego udziału.
A nie jest to możliwe,
bo cudem jest życie.

Cień.
Twój każdy ruch naśladuje,
w świetle prawdy prześladuje.
W ciemności znika, bo tutaj on po co?
Skoro i tak okryła Cię prawda ciemności nocą.

Tylko mi żal naszego życia, tylko tyle do stracenia.
Kiedy brak nam jest okrycia, człowiek umiera z wyziębienia.