Twórczość, Shalea

Ona znów przyszła
kolejny raz zachłanna
wzięła do siebie.

Widziałam jak śmiała się z nas
na czarno była ubrana
i poczułam wtedy chłód
gorzkość życia.

My naiwni
głupcy
stąpamy twardo
jakby to do nas cały świat należał
a linia jego przecież jest tak
cienka.

Czasem się boję
mój Boże
że tyle we mnie zaufania
do Ciebie
i nagle zaskoczę się
zagasnę
jak gwiazda spadająca-na niebie
i skończy się cały teatrzyk
ah! jaki to artyzm.

Błahość jest tylko w nas
nas-martwych.

Popatrz,jak wszystko,co cenne
zostało skrzętnie zatarte
i brak już czystych formuł
surowych i ostrych.

Głupota już dawno wygrała
nad przeklętym rozumem
żyje świetnością
króluje.

Trwajmy więc szaleństwem
by siebie uszczęśliwić
i zatracić się mocno tak
by cudnie ożywić.

Rozum już zawsze traktujmy jak wroga
jeśli chcemy duszę naszą
kompletną zachować.

Znów nam nie wyszło,
grać tak pięknie z żywych nut.
Dłonie Twoje ściskam-krzycząc bezradnie,
lecz Ty wiesz...

Znów nam nie wyszło,
stanąć twarzą w twarz
ot,tak
szeptem dialog prowadzimy.
Dziś patrzymy tylko
jak ogień skacze po uczuciach,
żywi się nimi łakomie.
Popiół-pył
to My.

Znów nam nie wyszło,
choć nie odnajdujemy się w tym,co nas dzieli,
udajemy wciąż jak małe dzieci,
lecz Ty wiesz,
jesteś pewien jak ja,
że znów możemy oszukać końca naszego czas.

Znów nam nie wyszło,
nakreśliła nam rysa osobną przyszłość
i każdy pójdzie teraz do swoich gwiazd,
na przekór tak...
lecz Ty wiesz.

Barwa szabli uniosłej srebrzysta
jakoby odpowiednik oczu Twych
a dusza Twa przezroczysta
jak kawałki zbitych szyb.

Włożony w autorytetu drewniane ramki
stopione w bezpretensjonalności
choć spowity brudem podstępności;
i trwa tak hucznie jako guru
w zmysłach ślepców
lecz widzących.

Prowadzony zagubioną prawdą
już kłamstwem się żywi
bez autentyczności odrobiny
a najdalszych gwiazd sięga,
obśmiewając przy tym tych,
którzy widzą w nim Mistrza.

''Jeśli mężczyzna doprowadza do sytuacji,w której rywalizują o niego kobiety-nie jest wart żadnej z nich''

Przetarte spodnie
z wywiniętą na lewą stronę przyszłością,
tak reprezentujemy siebie.

Godnością nam żyć każą
na przekór rzeczywistym obrazom.
Zatuszować,schować,zmazać
w myśl tego funkcjonować
i nosić ciężkie nasze niby z żelaza stopione dusze
blaszka za blaszką
w sznurze.

W ustach mam krew swojej dumy,
przełykam ją,by wciąż we mnie żyła,
by bezsens nadzieją
mi umiliła.

Zmarnowany czas
jakoby odpowiednik złota.
Pięć nauki lat,
aby nic w zamian nie dostać.

Barwne błota otaczają nas,
w zadymionych kolorach
widzę ten świat,
wciągam ten chłam,
by pijaństwem żyć
jak ten kraj.

Jestem już martwa
moje ciało prawie do snu ułożone
lecz oczy nadal widzą
czerniawe,hebanowe cienie.

Samotnie tak odchodzę stąd
szeptem jakby.
Panie,nie chcesz podać mi swoich dłoni
mówisz,że to nie czas
choć umarłam.

Przytul moją duszę
wątłą i płaczącą
ogrzej blaskiem,nadzieją,uśmiechem
by mogła wzlecieć do Ciebie.

Cisza,
oczy nadal widzą.

Brokatowe oczy
sukienki szyte cierpliwością
słodkie perfumy
kwiaty wpinane we włosy
wszystko dla Ciebie.

Zdefiniowana miłość
szczerość związana z jasnością
dla Ciebie.

Ty jako niepewność
wsiąknięty w siebie
wysoko unosząc głowę
wyłączyłeś uczucia.

Pragnę zamknąć ten rozdział
lecz wciąż spoglądam na
bliznę.

Nie ma mnie dla Ciebie.

Dziś jesteś przy mnie
podchodzisz lekko na palcach
niepewnie
jak gdybyś bała się wyrwać kolejne serce.

Usiądź
porozmawiaj ze mną szczerze
choć nie wierzę w Ciebie...
nie wierzę.

Znów błąkałaś się
bezustannie szukałaś swoich ofiar
i byłaś tak
jak gdyby Cię nie było
i znikałaś tak szybko
jak się pojawiałaś
więc czy kiedykolwiek istniałaś?

Chcę szaleć
zatracać się
i jak gwiazda błyszczeć
istnieć za bardzo
chcę!.

Pośród kwiatów czerwonych
być tym białym
aby wszystkie ku mnie się skłaniały.

Chcę Muzą być
artystów sztuką
i największą miłością chcę być
tych którzy miłość zdradzili
w których duszach Lolit
serca się rozprysły
jak mydlane bańki.

Chcę być niezapomnianą
dla Ciebie
nawet gdy przewinie się mnóstwo pięknych istot
tuż obok Twojej uczuć sfery zachłannej
z kamieni złożonej-twardej.

Rozprysłam się w Tobie
wskaż mi drogę do wyjścia
nim złapię za mych błahych struktur zatraceń koniec
i potok łez w sobie
roztrwonię
jak deszcz
deszcz..