Twórczość, Seweryn

Najwięcej goryczy przynosi zapłata za błąd, który popełniamy płacąc za cudze błędy.

Rozmowę o szacunku do kobiet zacznijmy od kobiet, które mają szacunek do siebie.

Człowiek w toku ewolucji musiał przejść przez drzewa, a ja się przejmuję maturą... córki.

Dlaczego nie gram w lotto?

Potrzebę chybiania połączoną z wielką wiarą w wygraną zaspokajam rzucanymi celnymi ripostami, które nie mają szans dotrzeć do mózgów adresatów.

Muszę pozwolić sobie na drobne zmiany. Jestem wyznawcą zmian wielkich i ostatecznych. Im większe i ostateczne plany, tym większa szansa na niepowodzenie. Tylko w drobnych zmianach można pozwolić sobie na luksus ich skuteczności.

O ile stać nas na taki luksus. Głównie na luksus zmian w myśleniu.

Tafla twojego czoła nie zazna już nigdy spokoju. Poziome bruzdy są śladem, który czas odcisnął ponad twoimi brwiami. Twoja wewnętrzna grawitacja wywiera nacisk na całe twoje zewnętrze. Pogłębia linie papilarne, sprawiając, że twój najczęstszy grymas zastyga.

Rzecz podobna dzieje się w twojej głowie. Plastyczne dotąd przemyślenia nabierają teraz kształtu. Sięgają po wyszukane środki wyrazu, potrafią używać pauz. Także tych, które już nigdy nie ustąpią słowu. Z chętnej do zabawy masy indywidualizują się na potęgę.

Będziesz już na zawsze żył z tym poczuciem, że są one tak bardzo mało świadome twojego wyglądu, jak ty ich. I gdy przeglądają się w swoich lustrach, gładzą się z niedowierzaniem po czołach, czując, że tyle już minęło. Nieco zaskoczone, bystre, wciąż skore do zabawy podupadające marzenia.

Uratuj.

Nawet gdy siedzę przed tym ekranem, biegnę gdzieś, czymkolwiek umiem biegać. Wzrokiem po pikselach, palcami po klawiaturze, myślami po całym Wszechświecie. Biegam wspomnieniami, bieg mój toczą czerwone krwinki, atomy tlenu. Biegnę ja sam w biegnącym czasie i cały ten bieg, o którym opowiadam, jest powodowany chęcią odpoczynku.

Usiądź, mówię sobie.

I chwilę później jestem już trzy kroki dalej.

Stanąłeś twarzą w twarz z przeciwnością losu. Nikt nie kwestionuje jej wagi. Masz zatem dwa wyjścia. Łatwiejsze na początku i rodzące wiele trudności później. Oraz trudniejsze na starcie, ale za to przynoszące ukojenie w dłuższej perspektywie czasu.

Pierwszym z nich jest frustracja, żal, złość. Będziesz rozsiewał defetyzm, demotywował, złorzeczył i łatwo popadał w depresję. Dość szybko dasz się ponieść negatywnym emocjom, które poza szybkim wypaleniem wewnętrznego bólu nic więcej ci nie przyniosą. Wszystkie one miną, a ty zostaniesz sam.

Drugim z nich jest uśmiech, pogodne czoło, opanowanie. Będziesz zachowywał spokój, próbował dokonać zmian, motywował siebie, z wielką trudnością podejmiesz działanie. Minie dużo czasu, zanim obejrzysz efekty swoich starań, ale doczekasz ich. Nic przy tym nie stracisz wartościowego.

Stanąłeś twarzą w twarz z przeciwnością losu i twierdzisz, że nie da się pójść drugą drogą. Jeśli nie widzisz takiej możliwości, zgodzę się z tobą. Idź drogą, którą widzisz przed sobą. Czym prędzej dojdzesz do tej drugiej, tym szczęśliwszym staniesz się człowiekiem.

Idź, a dokona się. Idź choćby i pierwszą drogą. Nie stój w miejscu. Tylko wtedy dasz sobie szansę podążania przez przeciwności tą drugą.

Oto strach. Uczucie dyskomfortu. Jego istnienie przez tysiąclecia zapewniło nam komfortowe warunki, aby dziś skrupulatnie pielęgnować kolejne powody do strachu.

Od mówienia własnym głosem ludzie bardziej chcą, aby ich słyszano. Dlatego tak chętnie dołączają do chóru większości. Chełpią się później, że ich głos daleko niesie.

Podejrzewam, że myślących podobnie jak Jezus było więcej. Wszyscy jednak rzucali kamieniami. Bo nikt by nie posłuchał byle kogo, to musiał być sam Jezus. Pytanie, czy było warto rzucać? Gdy innego wyjścia już nie ma, zamiast dać się usłyszeć nie swoim głosem, lepiej odejść w ciszy. Lub pomrukując pod nosem.