Twórczość, selenia

Dobija nas fakt, że ktoś jest nieuczciwy lecz tylko dopóki nie uświadomimy sobie, że robimy tak samo...

Nie ma w życiu piękniejszej pory dnia,
gdy kładziesz się w łóżku i idziesz spać.
Bo gdy już zaśniesz magiczne rzeczy dzieją się,
w snach możesz latać a w szarym świecie nie.
Tak więc szybciutko się kładź i zamknij oczka już,
bo twoje sny czekają, świat czarów jest tuż, tuż...

Dostałam od życia piękny dar.
To najcenniejsze co dzisiaj mam,
i bardzo cenne są wszystkie chwile,
które spędzamy zawsze tak mile.

Żeby tak móc te chwile małe
nawlec na sznurek jak korale,
wtedy na wielkiej wystawie wspomnień
lśniłyby blaskiem niczym cenny kamień.
By wszyscy ludzie je podziwiali,
...bo byłby to najpiękniejszy sznur korali!

i podnieśli flagi nad głowy
a kondukt szedł...
łzy spłynęły po twarzy,
znikł szyderczy już śmiech...

Życie jest piękne bo w sobie coś ma,
chociaż czasem bardzo szare to do przodu ciągle gna.
Dzisiaj deszcz, jutro słońce wzejdzie nam.
Korzystajmy bo ktoś szansę tą jedyną dał.
Mimo krzywd od osób złych
nie daj się wyzbyć marzeń swych.

tyle jest warte ludzkie życie?
umiera się po to by drugiemu człowiekowi otworzyć oczy???

Wciąż wierzysz, że jest gdzieś ten świat
gdzie nie ma zła, nie trzeba się bać.
Ludzie tam żyją radując się po kroć,
i nie ma obawy, że zginie tam ktoś.
Nikt tam nie kłamie, nikt też nie rani,
tam tylko płaczą radości łzami.
A tutaj jest inaczej, wszystko się wali,
nie możesz nic zmienić i to cię boli.
Chciałbyś zapomnieć o wszystkich problemach,
lecz one zbyt gniotą, tak prosto się nie da.
I myślisz wciąż o tym by teraz tam zamieszkać,
lecz jesteś za młody, musisz poczekać...

Kiedyś nadejdzie dzień gdy ujrzysz ludzi,
którzy odeszli w odchłań przeszłości.
Pozostawiając po sobie cierpienie bliskich
odejdziesz aby spotkać się z przeznaczeniem.
Czy wiesz jaki to ból gdy się kogoś traci...?

Jeżeli nie chcesz mojego cierpienia, proszę nie odchodź!
Nie zostawiaj mnie samej w kręgu zła,
obłudy i kłamstwa, bez Ciebie nie chcę żyć!

Zabierz mnie ze sobą do „miasta dusz”
a zaprowadzę Cię na ulicę „zmartwychwstania”...

Szłam dziś po łące, stąpałam boso
po trawie zielonej skąpanej rosą.
Wszystko pachniało wiosennym porankiem,
skakałam z radości tak było pięknie.
Chciałam się podzielić, powiedzieć komuś,
zerwałam kwiatki by zanieść do domu.
Biegłam, trzymając je w ręku, ptak przeleciał nisko,
słońce zaczęło wschodzić, byłam już tak blisko.
Im szybciej biegłam tym bardziej dom się oddalał,
wciąż przyspieszałam a on coraz bardziej malał.
Aż w końcu stanęłam potem oblana
i zrozumiałam, że stoję tam sama.
Słońce zasłoniły ciemne, brzydkie chmury,
świat stał się bezbarwny, bardzo ponury.
Nic już nie było, wszystko nagle znikło.
Bałam się. Dziwne uczucie mnie przenikło.
Krzyk straszliwy nagle usłyszałam,
to był mój głos, to ja się wydzierałam.
Otarłam łzy, coś zabolało mnie w nodze,
musiałam spaść z łóżka, leżałam na podłodze.
Chciałabym powiedzieć: to był tylko sen,
lecz tutaj jak i tam tak samo przecież jest....