Twórczość, scarletegoism

Na ostrzu noża, szepczę zaklęcia, by czas płynął w miesiącu cieplejszym.
Zieleń przechodzi w czerń, onieśmieli mnie swą zgnilizną.
Ptaki jakby zlęknione, że wpadną w mordercze sidła, zerwą się do lotu, i tylko kurz pozostanie na zamiecionej miękkimi skrzydłami polanie.
Zęby się zacisną.
To skurcz chłodem przywiany.
Coraz mocniej i częściej, jak dzwoneczki stukają prymitywne kły.
Już bliżej zimy.
Cudze futra na grzbiety nałożą, kreatury przebrzydłe, niegodne by splunąć nań z szóstego piętra poszarzałego w jesieni wieżowca.
Wszystko umiera.
Wszystko śmierdzi.
Brudne krople suną deszczem po ulicach.
Nietypowy policzek, jakich wiele, wynędzniałej Matki Ziemi.
A ja na ostrzu noża szepczę zaklęcia, by ciepło pod skórą się chociaż ostało.

Jeden strzał zabija wszystkie ptaki beztrosko tańczące na moim niebie. Teraz spadają powoli. Wirują w okół własnych ciał, potem z hukiem roztrzaskują się o Matkę Ziemię.
Szkoda.
Czarny puch unosi się na krótką chwilę, by zaraz osiąść w kałuży gęstej krwi.
Podchodzę więc, klękam. Z czułością zbieram w dłonie zniekształcone, obryzgane karmazynowym płynem główki. Przytulam je do piersi. Delikatnie. Nie chcę ich uszkodzić.
Cztery łzy płyną jedna po drugiej, zupełnie zgodnie z odwiecznym prawem grawitacji i bezceremonialnie wtulają się w czarne piórka.
Sól łączy się z krwią. Piecze. Tak bardzo piecze. Nie wytrzymam. Przyspieszam kroku. Oddech rozrywa mi płuca, tętno szarga żyły i serce. Zaczynam biec.
Stop. Jestem bardzo głupia. Spoglądam z rozbawieniem na własne szaleństwo. Biorę rozmach. Duży. Jak największy..
.. i rzucam. Ptasie łby obracają się w czerwonoczarną papkę. Już są nie ważne. Bez nich jest mi lżej. Nie panikuję, a oddech mój jest spokojny.

Teraz przyszedł czas, bym na chwilę się zatrzymała.
Znów patrzę w niebo. Ptak. Jakiś nowy. Zupełnie inny. Pikuje prosto w moim kierunku. Nie boję się, choć wiem, że z łatwością mógłby przebić się przez moje źrenice. Zwalnia.
Biała istotka zasiada na moim ramieniu i obserwuje, jak spinają mi się mięśnie twarzy. Nie chcę jej spłoszyć, choć wiem, iż przyjdzie czas, w którym sama zdecyduje, że już pora mnie opuścić.
Odleci.

Zgryźliwy jazgot- budzik i trzask, a potem pomruk niezadowolenia.
Nienawidzę poniedziałków. Oh, jak ja ich nienawidzę.
Samą siłą woli zmusiłem się do przyjęcia pozycji siedzącej. Urządzenie, które jeszcze przed chwilą wydawało z siebie ten okropny dźwięk, teraz leżało na podłodze i migało na czerwono wskazując godzinę siódmą cztery.
Dość gwałtownie zrzuciłem z siebie pościel i opuściłem nogi na podłogę. Zimne panele. Moim ciałem odzianym jedynie w granatowe bokserki wstrząsnął dreszcz. Przekląłem. Wdech i wydech. Wstałem i od razu skierowałem swe kroki do łazienki, bezpośrednio przylegającej do mojego pokoju.
Przepełniony kosz na pranie, ręczniki na podłodze i pozwijany dywanik pobrudzony, o ile się nie mylę pastą do zębów- istne pobojowisko.
Zresztą jak na całej powierzchni kwadratowej domu należącej do mnie. Nie [...]

Brak poczucia czasu, brak miejsca na ziemi, brak perspektyw.
Zaczęło się po cichu, na sztucznej trawie, z platyną w dłoni. Żyło gładko otulając nas miękką, puszystą sielanką, karmiąc dojrzewające w najsłodszym uczuciu dusze.
Miłość stała się faktem, a fakty nie kłamią. Radość rozrywała ciała zbyt kruche i delikatne by się jej nie poddać. Noce i dnie zlewały się w korowód subtelnych doznań, którymi ani usta, ani dłonie nie mogły się nasycić.
Istnieliśmy dla siebie wśród zapachu dymu i świeżej kawy. Zasypialiśmy blisko. Jak najbliżej. Jak najciaśniej. Jak najkrócej, by dłużej być. Wplątani w zwoje znajomej pościeli sypaliśmy czułe słowa na miękkie poduszki. Bez sensu. Tylko oczy, szczere i wierne potrafiły wyrazić wszystko.
Uczucie, które stworzyliśmy z niczego, nagle zawarło wszystkie nazwane i zupełnie nieodkryte rozkosze.
Co się stało?
Droga okazała się zbyt długa, zbyt trudna, zbyt szeroka. Pozwoliłam Ci puścić swoją dłoń. Impuls. Słowa, w których chłód zmieszał się z głupim sentymentem.
I znowu cisza, tym razem stworzona ze słonej rosy skraplającej się na pozlepianych czarnym tuszem rzęsach. Ból rozerwał klatkę piersiową, zakotwiczył się w gardle i odebrał oddech. Tęsknota zabija, a okrutna Miłość zatrzymuje akcje serca.
I pozostaje tylko posępna nadzieja, która jest upieraniem się przy życiu.

Wypada, nie wypada, całować, czuć rozkosz, poznawać, smakować, percepcją idioty, dłonie i pościel i zapach ten słodki, a potem od nowa, uczyć się ciała, znać je na pamięć, znów nie wypada, myślą, obrazem, kochać się w głowie, zamknąć wypuścić, obnażyć i zdusić, potem dotykać, dotykać zachłannie, i szeptać i muskać i palce swe sycić, przekręcić, obrócić, fantazję uchwycić, pożądać i wielbić, następnie raz jeszcze, aż po plecach przebiegną, prąd ciepły i dreszcze.

Rozchwiana między błogim obłędem, a paraliżującą rozkoszą wstrzymuję oddech by zatrzymać chwilę.

Przyszłość ważna jedynie w sennych mrzonkach, tulących bezbronne w swej kruchej nagości ciała.

Samotność to coś o wiele głębszego niż nieobecność ludzi, których i tak na prawdę traktujesz jak szarą masę.

Budzisz się rano i dociera do Ciebie święty i niepodważalny fakt, że wciąż jesteś tą samą nikczemną i zaplutą istotą, którą powszechnie nazywamy człowiekiem.

I choć uważam, że nieco dorosłam do uczuć, wciąż nie mogę powiedzieć, że rozumiem Miłość. Tylko głupiec mógłby twierdzić, iż pojmuje coś niepojętego, coś dzikiego i nieokiełznanego, coś bez kształtu, smaku, zapachu, bez definicji.